ท่านจารอักขระต่อไปอีกสักพักก็กล่าวขึ้นมาขณะที่จารว่า “หลวงพ่อต้องแก่จนลืมแน่เลย จารซ้อนแล้วซ้อนอีก” โยมที่นั่งอยู่ตรงนั้นพูดขึ้นมาว่า “ขอขมาครับ..ไม่ได้บอกว่าแก่ กำลังดูเผื่อต้องจารเพิ่มครับ”
ถาม : ไปดูในตำราแล้วไม่มีการซ้อนแบบนี้ บางทีหลวงพ่อก็เพิ่มให้เกินไปอีกนะครับ ?
ตอบ : วิชาการ..เรียนแล้วต้องประยุกต์ ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะมีแค่สายเดียวจนตายไปเลย แล้วจะเอาความก้าวหน้ามาจากไหน..?
พระอาจารย์กล่าวว่า “คนอื่นเขาสงสัยว่าหลวงพ่อคุยไปและสามารถทำของขลังไปด้วยได้อย่างไร ? แล้วดันขลังมากซะด้วย..! จะไปยากอะไร ก็แค่แบ่งความรู้สึกออกเป็น ๒ ส่วน”
ถาม : สองส่วนใครก็แบ่งได้ แต่แบ่งสองส่วนเท่ากันเป๊ะ ๆ ยากนะครับ ?
ตอบ : ก็ซ้อมสิวะ..!
พระอาจารย์จารเบี้ยครูเสร็จ “เรียบร้อย โมทนา สาธุ..ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เห็นคนต้องไปซื้อเบี้ยแก้แพง ๆ ต่อจากเขา อาตมาทนรำคาญไม่ไหว ก็เลยหาทางทำรุ่น ๒ เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย”
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 07-09-2020 เมื่อ 04:45
|