[เถรี]

แต่ก็ไม่ใช่อย่างอดีตหลวงพี่สมาน (พระสมาน สมานจิตฺโต) วัดท่าซุง ตอนนี้ท่านตายไปแล้ว ที่ใช้คำว่าตาย ไม่ใช้คำว่ามรณภาพ เพราะว่าท่านสึกเสียก่อน สึกแล้วก็ไปแต่งงานมีครอบครัว แต่ปรากฏว่าผู้หญิงหวงมาก กว่าจะได้มานี่ต้องไปเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นกว่าที่พระจะยอมสึก ก็เลยหวงมาก โทรเช็คทุก ๒ - ๓ นาที จนพี่สมานเครียดมาก มะเร็งกินตายไปเลย..! โทรเช็คไม่เช็คเปล่า.."เปิดกล้องเดี๋ยวนี้...! หมุนกล้องรอบ ๆ ซิ อยู่กับใครบ้าง ?" เอาเถอะ..ท้ายสุดคุณก็อยู่คนเดียวนั่นแหละ เพราะว่าผู้ชายเครียดจนมะเร็งรับประทานตายไปแล้ว เรื่องนี้เราจะไม่พูด..แต่เล่าไปเสียครึ่งเรื่องแล้ว..!

พี่สมานสมัยฆราวาสเป็นคนบ้านนอกภาคเหนือของเรา ทำมาหากินตามปกติ บ้านนอกก็จะมีฤดูการตีผึ้ง น้ำผึ้งขายได้ราคา ถ้าหากได้สัก ๕ ขวด ๑๐ ขวด ก็ได้เงินเห็นหน้าเห็นหลังเลย เพราะว่าขวดละ ๒๐๐ - ๓๐๐ บาท ถ้าเป็นผึ้งหลวงรังใหญ่ ๆ ตีทีหนึ่งก็ได้เป็นปีบ ไม่ใช่แค่เป็นขวด ปรากฏว่าคนตีผึ้งโดนผึ้งต่อยบ้าง ตกต้นไม้แขนขาหักบ้าง ท้ายที่สุดก็ไปเจอ "หมอผึ้ง" ก็คือคนที่ตีผึ้งเป็นประจำ แล้วไม่เคยพลาดเลย

ครูหมอบอกว่า "มีคาถาดี" พี่สมานที่เป็นฆราวาสก็ไปประจบ เอาใจ รับใช้อะไรสารพัด จนท่านครูหมอใจอ่อนให้คาถามา เขาเรียกว่า คาถาหัวใจหมี คือเราก็รู้ว่าหมีชอบกินผึ้ง เวลาหมีกินผึ้ง หมีจะระวังแค่ตาอย่างเดียว ถึงเวลาหมีก็หลับตา ส่วนอื่นของหมีนั้นขนหนาและหนังหนา ผึ้งต่อยก็ไม่รู้สึกหรอก จนกระทั่งเขาสอนต่อ ๆ กันมาว่า "ถ้าเห็นหมีกำลังกินผึ้ง ให้ไปสะกิดหลัง หมีคิดว่าเป็นพวกเดียวกันก็จะส่งรังผึ้งมาให้" คนเขาเล่าได้หน้าตายมากเลยนะ คือเล่าแบบน่าเชื่อถือ

แต่กระผม/อาตมภาพตรองดูแล้วว่าผึ้งหลวงรังใหญ่ ๆ เวลาหมีไปล้วงรัง ผึ้งก็แตกฮือออกมา ไม่ต้องสะกิดหมีหรอก โดนผึ้งรุมต่อยตั้งแต่เข้าไปใกล้แล้ว..! พี่สมานพอได้คาถามาก็ชวนเพื่อนไปตีผึ้ง ปรากฏว่าเพื่อนโดนผึ้งต่อยบวมไปทั้งตัวเลย..!