[เถรี]

ตัวผมเอง แม้ว่าจะมีหลายท่าน...ถ้าเอ่ยนามสกุลนี่พวกท่านสะดุ้งกันหมด ปวารณาเอาไว้ว่า ให้ผมสร้างหนี้เท่าไรก็ได้ สิ้นเดือนให้โทรแจ้งไป เขาจะช่วยเคลียร์หนี้ให้ แต่ผมไม่เคยใช้ประโยชน์จากตรงนี้เลย ผมเองมีโยมปวารณา ๓๐ กว่าท่าน ก็คือให้ขออะไรก็ได้ แล้วที่ให้ขอในระดับที่ว่าสร้างหนี้เท่าไรก็ได้ก็มีหลายคน แต่ผมไม่เคยขอ เพราะเชื่อในคำสอนของหลวงพ่อวัดท่าซุง ที่ท่านบอกว่า "ภิกขุ...แม้จะแปลในความหมายหนึ่งว่าผู้ขอ แต่ก็ไม่ควรที่จะขอ ให้เราตั้งใจปฏิบัติตามสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสั่งสอนมา ถ้าญาติโยมไม่สงเคราะห์ เราก็ยอมอดตายไปเลย" ซึ่งผมก็ถือหลักการนี้มาโดยตลอด

ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า วัดของเรามีระเบียบระบุไว้ว่า "ห้ามบอกบุญ ห้ามเรี่ยไร" ไอ้พวกที่ไปเรี่ยไรแล้วอ้างชื่อวัดท่าขนุน ไม่รู้ว่าวัดเรามีระเบียบนี้อยู่ เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าเกิดความเสียหายมา ก็ไม่ถึงวัดท่าขนุนหรอก เพราะว่าระเบียบวัดของเราประกาศชัดอยู่แล้ว

ในเมื่อเป็นในลักษณะอย่างนี้ เมื่อพรรษาที่ ๗ ป้าชอ ที่ลูกศิษย์สายวัดท่าซุงรู้จักดี ท่านชื่ออัญชัน ศุทธรัตน์ ปวารณาไว้ตั้งแต่วันแรกที่ผมบวช เดินมาเจอกัน ท่านบอกว่า "ท่าน...เมื่อไรจะขออะไรสักที ? โยมปวารณามา ๗ ปีแล้วนะ พระวัดสายธรรมยุต โยมไม่ได้ปวารณา ยังขอโยมอยู่ทุกวัน"

อาตมาต้องรีบบอกว่า "ป้า..ห้ามพูดอย่างนี้อีกเด็ดขาด ใครขอให้ตำหนิคนนั้นเป็นการเฉพาะตัว ถ้ายกทั้งสายธรรมยุต ท่านที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบจำนวนมหาศาลจะเสียหายไปด้วย" พอดีป้าชอถือมะขามป้อมดองมาถุงหนึ่ง ก็เลยบอกว่า "ในเมื่อป้าอยากให้ขอ อาตมาขอมะขามป้อมนั่นลูกหนึ่ง ถือว่าขอแล้ว" ถือมาทั้งถุงก็ขอลูกเดียวนั่นแหละ แล้วผมก็ไม่เคยขอใครอีกเลย เพราะมั่นใจในสิ่งที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอก มั่นใจในสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนว่า ถ้าหากว่าพวกเราตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติดีปฏิบัติชอบในศีล สมาธิ ปัญญา ญาติโยมที่เห็นตรงนี้ เขาจะมาสงเคราะห์เอง

แต่คราวนี้ดังที่กล่าวไปแล้วว่า วัดอื่นที่ท่านไม่ได้มาสายนี้ หรือว่าไม่ได้ปฏิบัติมาแบบนี้ ท่านไม่มีหลักประกัน และที่แน่ ๆ ก็คือใจไม่ถึงแบบผม..! ตรงนี้ขอชมตัวเอง เพราะว่าตรงจุดนี้ผมเป็นคนไม่กลัวจน ผมเคยยากจนมาก่อนชนิดที่แทบไม่มีจะกิน คนเราถ้าเคยลำบากมาแล้ว จะไม่กลัวความลำบากอีกครับ หรืออาจจะเป็นนิสัยเฉพาะของผมก็ไม่รู้ บางคนอาจจะเคยลำบากมาแล้ว พอสบายแล้วก็ไม่กล้าที่จะลำบากอีกก็ได้ ในเมื่อท่านอื่นไม่มีหลักประกัน เราจะไปตำหนิเขาก็ไม่ได้ เราก็ได้แต่ทำไปเรื่อย ๆ เพื่อเป็นตัวอย่างให้เขาเห็น