[เถรี]

ในส่วนนี้ผมเองก็คงไม่สามารถที่จะบังคับเคี่ยวเข็ญทุกท่านว่าต้องทำอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ เพียงแต่ว่าเมื่อมีโอกาสก็มาบรรยายขยายแนวคิดของตนเอง ให้ท่านทั้งหลายได้ทราบว่า การที่บุคคลคนหนึ่งจะประสบความสำเร็จขึ้นมาไม่มีอะไรง่ายเลยครับ

ในหลวงรัชกาลที่ ๖ ทรงพระราชนิพนธ์ไว้ชัดเจนเลยครับ หนทางแห่งเกียรติศักดิ์ จักโรยด้วยดอกไม้ หอมหวนยวนจิตไซร้ ฤๅมี

ไม่มีครับ..ไอ้ที่ปูพรมแดงให้เดิน มีแต่กรวด มีแต่ทราย มีแต่หนาม มีแต่เศษแก้วครับ กว่าจะประสบความสำเร็จได้ ก็แผลทั้งตัวครับ แต่ถ้าประสบความสำเร็จแล้ว ภูมิใจนะครับ ภูมิใจตรงที่ว่าเราสามารถทำได้ เราสามารถยังประโยชน์ให้เกิดกับพระพุทธศาสนาได้ เราเป็นแบบอย่างให้กับคนรุ่นหลังได้ เราสอนพระสอนเณรที่ศรัทธาเชื่อถือเราให้ดีได้ เราสามารถบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลาย แก้ไขข้อขัดข้องของเขาด้วยหลักธรรมของพระพุทธเจ้าได้

สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนเรามาเป็นของดี เป็นของแท้ น่าเสียดายว่าพระเณรของเราในปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่ได้แค่ด้านเดียวครับ ก็คือด้านวิชาการ ทำอย่างไรที่ท่านทั้งหลายจะได้ในเรื่องของการปฏิบัติบ้าง บางท่านก็บอกว่า ผมไม่มีเวลานั่งกรรมฐาน ผมไม่มีเวลาทำสมาธิ ไม่ใช่นะครับ ทุกท่านทำอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอยู่ ?

ถึงเวลาสวดมนต์ไหว้พระใช่ไหมครับ ? ถ้าท่านไม่มีสมาธิจะสวดถูกไหมครับ ? เผลอคิดเรื่องอื่นหน่อยเดียวก็สวดผิดแล้วครับ แล้วเราสวดผิดก็ไม่ว่า ข้าง ๆ ก็ดันเผลอด้วยกัน ก็เลยพาล่มไปทั้งขบวนเลย..! ถึงเวลาท่านไปสวดมนต์ตามบ้าน ก็คือการทำสมาธิด้วยครับ การเดินบิณฑบาตก็ใช่ครับ ผมเองอาศัยการเดินบิณฑบาต เดินไปภาวนาไป กว่าจะไป กว่าจะกลับ ก็ประมาณ ๕ กิโลเมตร โอ้โห..ภาวนาได้สะใจมากเลย

การที่เราปฏิบัติธรรม ไม่ใช่นั่งนิ่ง ๆ นะครับ นั่งนิ่ง ๆ นั่นถือว่ายังใช้งานไม่ได้ครับ เรียนหนังสืออยู่ ท่านที่สมาธิดีก็จับลมหายใจเข้าออกไปด้วย สติจดจ่ออยู่ตรงหน้าเลยครับ ไม่ได้ไปไหน แล้วเราจะบอกว่าเราไม่มีเวลา..ไม่ได้ครับ มีอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่เรารู้ตัวหรือเปล่าว่าเรากำลังทำเรื่องทั้งหลายเหล่านี้อยู่ ?