[เถรี]

แต่ตอนที่บรรดาแม่เล้าไปทุบประตูเรียกออกมานี่ดูไม่ได้เลย เพราะว่าตอนนั้นเป็นเวลานอนของเขา บ่ายสองโมงของเขาก็เหมือนกับตี ๑ ตี ๒ ของเรา แต่ละคนออกมานี่หัวเป็นกระเซิง ซีดเป็นผีตายซาก นุ่งกระโจมอกออกมา..! บางคนนี่เบ้าตาดำเหมือนหมีแพนด้า น่ารักมาแต่ไกลเชียว เห็นแล้วนึกว่ากำลังดูหนังผี..!

อาตมานั่งหมดอาลัยตายอยาก เพื่อนว่า "เฮ้ย..ไปเลือกสิ" ตอบไปว่า "มึงไปเถอะ กูนั่งเฝ้าหน้าห้องให้ เห็นแล้วกูกลัว ซอมบี้จะกินกูหรือเปล่าก็ไม่รู้..!" โอ๊ย..เรื่องอย่างนี้ยังทำไม่ได้อีก..! พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ทวด อะไรจะบังคับกันขนาดนี้..! ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านทำให้เห็นภาพเกินจริงหรือเปล่า ? แต่เห็นแล้วเหมือนกับศพชัด ๆ..! ดูไม่ได้เลย แม่เจ้าประคุณเอ๊ย..ลูกใครหลานใคร ถ้าไม่ใช่ลำบากยากแค้นจริง ๆ ใครจะมาทำอาชีพนี้ ? ไปนั่งปลงอนิจจัง ท้ายสุดก็ "แห้ว" กลับมาคนเดียว ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้..?

การพนันก็เล่นไม่ได้ ตอนเด็ก ๆ ไปนั่งเฝ้าข้างวงไพ่ เวลางานศพจะมีตั้งวงเล่นไพ่ เขย่าไฮโลว์ โดยอ้างว่าอยู่เป็นเพื่อนศพ ศพยังต้องการเพื่อนอีกหรือวะ..? อยู่เป็นเพื่อนศพ..ทำไมมึงไม่ไปนอนในโลงเป็นเพื่อนกันเลย มานั่งเล่นอยู่หน้าโลงทำไม ? อาตมาก็ไปนั่งดูเขาเล่นกัน พอง่วงขึ้นมาก็ไปนอน..นอนไม่ได้ โพธิ์ดำ โพธิ์แดง ดอกจิก ข้าวหลามตัดบินว่อนเต็มสายตาไปหมด..! ครึ่งค่อนคืนยังไม่หายไปไหนเลย

ตอนนั้นไม่รู้ว่านั่นคือกสิณ คิดอยู่อย่างเดียวว่า "ทำไมถึงติดตาแท้วะ ? ไม่ยอมไปไหนสักที" เขาเปิดศพให้ดูก็ โอ้โห..ผีหลอก กลัวเสียจนกระทั่งแทบจะออกไปฉี่ไม่ได้ ภาพศพติดตาไปสองวันสามวัน ตอนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่านั่นคือกสิณ ซึ่งเป็นความสามารถที่ติดมาแต่อดีต ทำให้มองอะไรแล้วจำติดตา ก็เลยทำให้กลัวพวกนี้ไปเลย ไม่กล้าไปนั่งข้างวงไพ่ เพราะว่าไม่อย่างนั้นกว่าจะนอนได้ก็เกือบสว่าง..!

"ชาตินี้กูจะทำอะไรได้บ้างวะ..!?" อยากจะทำชั่ว แต่เหมือนกับมีคนถือไม้เรียวคอยบังคับ ห้ามชั่วเด็ดขาด ได้แต่ถอนหายใจ..!

ออกนอกทางไปไกลแล้ว ที่บอกก็คือเรื่องของการฝึกตัวเองนั้นยากมาก แต่ถึงยากก็ต้องทำ พยายาม "เข็นครกขึ้นภูเขา" ไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่ถูกทับตายไปก่อน ต้องมีสักวันหนึ่งที่ถึงยอดเขาได้ แต่ก่อนที่จะถึงยอดเขาก็จะลำบากหน่อย

อดทน..พากเพียร..พยายาม..ปรับให้กรรมฐานเข้ากับชีวิตประจำวันของเราให้ได้