[เถรี]

อีกประการหนึ่ง การที่ท่านกำหนดเอาไว้ให้เราเป็นผู้ขอ ซึ่งฉันมื้อเดียวบ้าง ฉันสองมื้อบ้าง เพื่ออนุเคราะห์ให้ร่างกายนี้มีกำลังในการปฏิบัติธรรมเพื่อความพ้นทุกข์ ก็เพื่อตัดกังวลในการที่ต้องเสาะหาอาหารอยู่ทุกวัน

ประการต่อไปคือลดกิเลสของตัวเองลง โดยเฉพาะความอยากในอาหาร เพราะเราไม่รู้ว่าเราจะได้อะไร อยากได้เย็น อาจจะได้ร้อน อยากได้อ่อน อาจจะได้แข็ง อยากได้จืด อาจจะได้เผ็ด ได้มาก็ต้องทนฉันไปตามสภาพ เพื่อให้ร่างกายพอมีกำลังในการปฏิบัติธรรมของตน เรียกง่าย ๆ ว่าโดนบังคับให้ลดกิเลส เพราะว่าขอเขากิน อยากจะไปกินของอร่อย ราคาแพง ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้

ต่อไปก็คือ ให้มีจิตสำนึกว่า การเลี้ยงชีวิตของเราเนื่องด้วยผู้อื่น เราต้องทำตนให้เขาเลี้ยงง่าย อย่างที่เราพิจารณากันบ่อย ๆ ว่า ปรปฏิ พัทธาเม ชีวิตา ติ ในเมื่อเราอยู่ได้ด้วยคนอื่น ก็พึงสำนึกในบุญคุณที่ญาติโยมเขาสงเคราะห์ ต้องหาทางตอบแทนให้สมกับที่ญาติโยมสงเคราะห์ ก็คือรักษากำลังใจของเราให้สะอาดบริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่ออานิสงส์ในการที่ญาติโยม ที่สละอาหารบิณฑบาตมาให้แก่เรา จะได้มากขึ้นเป็นทวีคูณด้วยร้อย

อย่างเช่นว่า การให้อาหารแก่สัตว์เดรัจฉาน ถ้ามีผลเป็นร้อย การให้อาหารแก่บุคคลที่ไม่มีศีล มีผลเป็นหมื่น

การให้อาหารแก่บุคคลที่มีศีล แล้วศีลบกพร่อง มีผลเป็นล้าน

การให้อาหารแก่บุคคลที่ศีลบริสุทธิ์ มีผลเป็นร้อยล้าน เหล่านี้เป็นต้น

คราวนี้การที่เราจะอนุเคราะห์สงเคราะห์ญาติโยมได้ ก็ต้องทำตามที่พระพุทธเจ้าสอน ก็คือ เที่ยวบิณฑบาต อย่างที่พระอุปัชฌาย์อาจารย์ต้องบอกเสมอ ถ้าหากว่าพระใหม่บวช ตัวเราเองก็ได้ยิน เวลาคนอื่นบวชก็ได้ยิน ก็คือ ปิณฑิยาโลปะโภชะนัง นิสสายะ ปัพพัชชา ปัจจัยเครื่องอาศัยของบรรพชิตก็คือการเที่ยวบิณฑบาต ไม่ใช่บอกใบ้ให้หวย ไม่ใช่เสกตัวต่อออกจากปาก เพื่อให้โยมศรัทธาแล้วจะได้มาให้..!