[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพเพิ่งกลับจากการพาคณะกรรมการสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมิ และคณะกรรมการชุมชนคุณธรรมต้นแบบวัดท่าขนุน เดินทางไปดูงานที่จังหวัดพัทลุง ซึ่งถ้าวิ่งจากวัดท่าขนุนนี่ไปก็ ๙๘๐ กิโลเมตร เรียกว่าเกือบ ๆ จะ ๑,๐๐๐ กิโลเมตรทีเดียว

แล้วด้วยความที่มีงานรออยู่ทางด้านนี้ เมื่อดูงานที่ตลาดสวนไผ่สร้างสุข หรือตลาดสวนไผ่ขวัญใจเสร็จแล้ว ก็มอบหมายหน้าที่ให้รองประธานสภาวัฒนธรรมอำเภอทองผาภูมินำคณะไปดูงานต่อ ส่วนตนเองก็วิ่งกลับมา ก็ต้องเรียกว่าระยะเวลา ๒ วัน ๑ คืนเดินทางเกือบ ๒,๐๐๐ กิโลเมตร ตรงจุดนี้ต้องบอกว่าอาศัยความสามารถส่วนตัวคนเดียวทำไม่ได้ โดยเฉพาะต้องมีคนขับรถที่มีความสามารถพอ ที่จะนำพาเราไปได้ตลอดรอดฝั่ง

ในส่วนนี้ต้องบอกว่าคนเราไม่สามารถที่จะอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว ถ้าว่ากันตามหลักมานุษยวิทยา ก็คือมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม และการทำงานนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีทีมงาน จึงจะปรากฏความสำเร็จได้ง่าย ตรงส่วนนี้โบราณของเราก็กล่าวเอาไว้ว่า "หากการงานสิ่งใดเหลือกำลังลาก ให้ออกปากบอกแขกช่วยแบกหาม"

ในส่วนของงานพระพุทธศาสนาก็เช่นกัน ทีมงานที่สำคัญที่สุดของพระพุทธศาสนาคือ ทีมงานพุทธบริษัท ๔ ซึ่งกระผม/อาตมภาพเคยเปรียบเทียบเอาไว้ว่า เปรียบเหมือนกับรถยนต์ที่มี ๔ ล้อ ล้อทั้ง ๔ นั้นจะนำเอาองค์กรพุทธบริษัท ๔ หรือว่าองค์กรพระพุทธศาสนาของเราให้มุ่งไปสู่จุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพ

แต่ว่าพุทธบริษัท ๔ ของเราซึ่งประกอบไปด้วย ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกานั้น ภิกษุณีบริษัทไม่มีแล้ว แม้ว่าหลายประเทศพยายามที่จะพลิกฟื้นภิกษุณีขึ้นมา ก็ต้องบอกว่าไม่เป็นไปโดยถูกต้องตามหลักพระธรรมวินัย ซึ่งตรงส่วนนี้จะไม่เสียเวลานำมาถกเถียงกัน

แต่จะบอกว่าในเมื่อเราปราศจากภิกษุณีบริษัท องค์กรพุทธบริษัท ๔ ของเราก็กลายเป็นรถยนต์ที่มีแค่ ๓ ล้อ ในเมื่อมีแค่ ๓ ล้อ โอกาสที่จะวิ่งไปสู่จุดหมายปลายทางก็เป็นไปโดยยาก แม้ว่าบางแห่งจะพยายามสงเคราะห์เอาแม่ชีเข้ามาทดแทน แต่ว่าแม่ชีนั้นจัดอยู่ในอุบาสิกาบริษัทอยู่แล้ว ไม่สามารถจะเข้ามาแทนที่ได้