[หยาดฝน]

แต่ว่าการที่มีพระรัตนตรัยครบสามนั้น ก็ยังไม่สำคัญเท่ากับเนื้อหาใจความในปฐมเทศนา ซึ่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้แสดงออกไป เป็นการปฏิวัติความเชื่อในยุคนั้นทั้งหมด เพราะว่าในยุคนั้นเชื่อว่า การทรมานตนจะทำให้สามารถบรรลุโมกขธรรมได้ คำว่า "โมกขธรรม" ในที่นี้ คือ ธรรมอันเป็นเครื่องหลุดพ้น

องค์สมเด็จพระทศพลบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงทรมานกายยิ่งกว่าผู้อื่น คือ คนอื่นทำสัก ๘๐-๙๐ พระองค์ท่านทำสัก ๑๒๐-๒๐๐ เป็นต้น เมื่อองค์สมเด็จพระทศพลทรมานพระวรกายยิ่งกว่าบุคคลทั้งหลายในยุคนั้น เสียเวลาไป ๖ ปีเต็ม ๆ ไม่ได้มรรคไม่ได้ผลอะไรเลย แต่เราจะกล่าวว่าเสียเปล่าก็ไม่ได้ เนื่องเพราะว่า..พระองค์สามารถกล่าวได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า นั่นเป็นวิธีการที่ผิด..!

จนกระทั่งองค์สมเด็จพระบรมบพิตรได้รับสัญญาณจากพระอินทร์ ที่มาดีดพิณสามสายให้ฟัง ก็คือ..
สายหนึ่งขันตึงจนเกินไป ดีดไม่กี่ทีก็ขาด เปรียบเหมือนการทรมานตน ที่เป็น 'อัตตกิลมถานุโยค'
สายหนึ่งหย่อนยานเกินไป ดีดก็ไม่เป็นเสียง เปรียบเหมือนกับฝ่ายที่คลุกคลีอยู่กับความสุข เป็น 'กามสุขัลลิกานุโยค'
แต่สายที่ขึงตึงพอดี ทำให้ดีดแล้วมีเสียงไพเราะ

พระองค์ท่านจึงมาพินิจพิจารณาว่า หนทางใดหนอ..ที่จะทำให้เข้าถึงโมกขธรรม ที่ไขว่คว้าหากันมานับพันปี