[เถรี]

"อาตมาเรียนมโนมยิทธิ ซ้อมกันจนกระทั่งครูไล่ออกจากห้อง ซ้อมกันเป็นปี ๆ ที่ครูเขาต้องไล่ออกจากห้อง เพราะว่าไปพาเขาเสียหมด ที่พาเขาเสียหมดก็เพราะว่าครูแค่เอ่ยปากคำแรก อาตมาจะรู้ว่าทั้งประโยคคืออะไร ก็ชิงตอบก่อน ขณะที่คนอื่นเขายังไม่รู้ ก็พาเขาเสียหมด จึงโดนไล่ออกจากห้องมา

ครูเขาโวยวายว่า "เก่งขนาดนี้แล้วยังจะมาซ้อมอะไรกันอีก จะมาลองดีใช่ไหม ?" เดินหน้าเหี่ยวออกมา หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า "คล่องขนาดนั้นก็ไปเป็นครูสอนเขาได้แล้วลูก" ขนาดนั้นยังไม่มั่นใจตัวเอง ยังไปแอบซ้อมอีก ก็คือซ้อมข้าง ๆ ท่านนั่นแหละ นั่งถวายการรับใช้อยู่ข้าง ๆ ญาติโยมมาทำบุญ หลวงพ่อท่านจะแจกวัตถุมงคลตามราคาที่โยมทำบุญ

อย่างเช่นว่า ๑๐๐ บาท หรือไม่เกิน ๑๐๐ บาท แจกแหนบให้อันหนึ่ง ถ้าหากว่า ๒๐๐ บาท แจกอะไร ๓๐๐ บาทแจกอะไร ๕๐๐ บาทแจกอะไร อาตมาไม่เสียเวลาดู โยมวางซองปั๊บหยิบวัตถุมงคลส่งให้ปุ๊บ ขอยืนยันว่าไม่พลาด ต้องซ้อมให้ได้ขนาดนั้น ก็คือเงินในซองเขามีเท่าไรเราต้องรู้

มีอยู่รายหนึ่งมาวางซองปุ๊บ อาตมาหยิบฉีกไป ๒ ท่อน โยนลงถังขยะแล้วก็หยิบแหนบส่งไปให้อันหนึ่ง ลุงเอี๊ยงสะดุ้งเฮือก ตะปบขยะขึ้นมาดู ไอ้นั่นอยากได้วัตถุมงคลหลวงพ่อวัดท่าซุง แต่ไม่มีเงินทำบุญ ฉีกกระดาษหนังสือพิมพ์ พับใส่ซองมา ลุงเอี๊ยงเขาถึงได้เชื่ออาตมาจนหมดหัวใจ บอกอะไรเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ เพราะว่าซ้อมให้เห็นอยู่ทุกวัน

บางทีอาตมานั่งอยู่ตรงนี้ก็เซ็ง ๆ คนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้คิดจะทำอะไรเลย นอกจากคิดติชาวบ้าน...! ฉะนั้น..ถึงเวลาทำอะไรต้องทำให้จริง ถ้ารู้จริงอย่างหนึ่ง อย่างอื่นก็จะรู้เหมือนกัน เพราะว่าใช้กำลังเท่ากัน (บอกกับโยมที่มาทำบุญ) จำไว้นะลูก จบหมอมาแล้วต้องเป็นทุกเรื่อง"