[เถรี]

ดังนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น การรู้เห็นที่เป็นของแถมในการปฏิบัติ ถ้าจัดการไม่ถูกก็จะทำให้เสียหายใหญ่โตมาก เพราะว่าเราจะไปยึดติดอยู่กับตรงนั้น

เหตุที่ผมใช้คำว่า "ของแถมของการปฏิบัติ" เพราะว่าถ้ากำลังใจของเราสงบถึงระดับ การรู้เห็นจะมาเอง เพราะว่าสภาพจิตของเราที่กระเพื่อมอยู่ตลอดเวลาก็เหมือนกับน้ำ ถ้าน้ำกระเพื่อมอยู่ เราไม่สามารถที่จะส่องดูอะไรได้ชัดเจน แต่ถ้าน้ำนิ่งจะสะท้อนเงาทุกอย่างรอบข้างลงไป ชัดเจนแจ่มใสเหมือนของจริงทุกประการ

ดังนั้น..พอจิตสงบเมื่อไร ความรู้หรือเครื่องรู้จะเกิดขึ้น ยิ่งใครมีวิสัยมาทางด้านวิชชา ๓ หรืออภิญญา ๖ ปฏิสัมภิทาญาณ ๔ ก็ยิ่งเกิดมาก แต่ว่ายิ่งรู้เห็นมากเท่าไร ชัดเจนเท่าไร ก็ยิ่งโดนหลอกง่ายเท่านั้น อย่างที่ผมเคยเปรียบให้พวกท่านทั้งหลายฟังว่า เราเห็นคนไล่ยิงไล่ฟันกันมา เราก็ลากมีดลากปืนไปช่วย แล้วก็จะโดนเขากระทืบตาย เพราะว่าเขากำลังถ่ายหนังกันอยู่..! แล้วเราเห็นเขาไล่ยิงไล่ฟันกันมาจริงไหม ? จริง..แล้วเรื่องที่เราเห็นจริงไหม ? ไม่จริง..เพราะว่าเขาถ่ายหนังกันอยู่

ดังนั้น..การที่พวกเราปฏิบัติธรรม ถ้าหากว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยกลับเป็นเรื่องที่ปลอดภัย..โดนหลอกยาก อย่างที่นักอ่านสามก๊กหลายท่านบอกว่า ขงเบ้งหลอกได้เฉพาะคนฉลาด เพราะว่าคนฉลาดคิดมาก ถ้าหากว่าเป็นคนโง่ ขงเบ้งหลอกไม่ได้ เพราะว่าคนโง่ไม่คิดอะไร บอกอะไรก็เชื่อเช่นนั้น

หลายครั้งถ้าหากว่าท่านฟังธรรมของหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จะได้ยินท่านบอกว่า "ให้ปฏิบัติธรรมแบบโง่ ๆ ครูบาอาจารย์บอกเท่าไร ให้ทำแค่นั้น ยิ่งฉลาดฟุ้งซ่านมากเท่าไร ก็ยิ่งได้ผลช้ามากเท่านั้น"

บริวาร ๒๕๐ รูปของพระโมคคัลลานะและพระสารีบุตรสมัยที่ยังเป็นอุปติสสมาณพและโกลิตมาณพ ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าแล้วบรรลุพระอรหันต์หมดเลย โกลิตมาณพคือพระโมคคัลลานะใช้เวลาคิดอยู่ ๗ วัน กว่าที่จะบรรลุอรหัตผล พระสารีบุตรหนักกว่านั้นอีก คิดอยู่ ๑๕ วัน ไม่มีมุมไหนให้สงสัยแล้ว ถึงได้บรรลุพระอรหันต์กับเขา

เราจะเห็นว่ายิ่งฉลาดมาก ยิ่งเข้าถึงธรรมยาก เพราะว่าคนฉลาดต้องคิดให้รอบคอบ คิดให้ทั่วถึงก่อน เรื่องของการปฏิบัติธรรมจึงควรที่จะทำแบบคนซื่อหรือคนโง่ แล้วเราจะเข้าถึงธรรมได้ง่ายกว่า

ดังนั้น..การที่วันนี้มีญาติโยมมาถามปัญหา แม้กระทั่งลำดับความสำคัญของปัญหาก็ยังจัดวางผิด จึงเป็นเรื่องที่น่าสงสารมาก ต่อให้โดนด่าไปก็ยังคาใจอยู่ และก็อาจจะเสียเวลาอีกนาน จึงเป็นเรื่องที่แล้วแต่เวรแต่กรรม ก็ขอเล่าประสบการณ์ที่ได้พบมาให้กับพระภิกษุสงฆ์ สามเณร ตลอดจนกระทั่งญาติโยมทั้งหลายที่ฟังอยู่ได้ทราบแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)