[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ภารกิจสำคัญวันนี้ ไม่ใช่การไปจ่ายเงินสนับสนุนสถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย แล้วก็ไม่ใช่งานปลุกเสกวัตถุมงคลที่วัดสี่แยกเจริญพร แต่เป็นงานอบรมก่อนสอบนักธรรมชั้นตรีสนามหลวงที่วัดเขื่อนวชิราลงกรณ

เรื่องของการอบรมก่อนสอบนั้น จะว่าไปแล้วก็คือการเขย่าขวดไม่ให้ตัวยานอนก้น แต่ว่าหลายท่านก็เข้าใจผิด การอบรมก่อนสอบ ถ้าเรียกกันสั้น ๆ คือ "การติว" ในภาษาอังกฤษ เป็นการทบทวนสิ่งที่เราศึกษามาแล้ว เพื่อให้จำขึ้นใจยิ่งขึ้น ถ้าหากว่านับกันตามหลักการฟังเทศน์ ก็คือ อัสสุตัง สุณาติ การได้ทบทวนของเก่า หรือถ้าหากว่าใครที่ศึกษาน้อย เรียนไม่ถึง ท่องไม่ถึง ก็จะเป็น สุตัง ปริโยทเปติ ก็คือ ได้ฟัง ได้ศึกษาของใหม่

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำไปนั้น บางทีอาจจะไม่คุ้มกับงบประมาณที่พระสังฆาธิการทั้งหลายร่วมกันบริจาคไป เพราะถึงหลายวัดจะให้ความสำคัญ แต่บุคคลที่เข้ารับการอบรมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจ ซึ่งเป็นเรื่องที่ "หัวเราะไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้" อีกเช่นกัน

แบบเดียวกับเมื่อไม่นานมานี้ ที่กระผม/อาตมภาพเข้ารับการอบรม ในโครงการพัฒนาศักยภาพของบุคลากรนักเผยแผ่พระพุทธศาสนา พระเดชพระคุณพระเทพปฏิภาณกวี (บุญมา อาคมปุญโญ ป.ธ.๘) วัดประยุรวงศาวาส หรือที่กระผม/อาตมภาพเรียกง่าย ๆ ว่า "ท่านเจ้าคุณบุญมา" ท่านบอกว่า ในเขตปกครองของท่านนั้น เมื่อสำรวจจริงจังแล้ว มีพระภิกษุจำนวนมากที่ไม่ได้ศึกษาเล่าเรียนอะไรเลย เพราะเห็นว่าทำให้เสียเวลา สู้ไปยืนบิณฑบาตในตลาดแล้วขายอาหารให้กับแม่ค้าขายกับข้าวไม่ได้ ได้เงินเร็วดี ฟังแล้ว "น้ำตาจิไหล" ..! นี่คือเรื่องที่แม้แต่เจ้าคณะปกครองในกรุงเทพฯ ยังพบ

ส่วนทองผาภูมิของเรานั้น ท่านทั้งหลายก็รู้อยู่ว่า ถ้าพระภิกษุสามเณรจะศึกษาในระดับใดก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นระดับประกาศนียบัตร ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก กระผม/อาตมภาพส่งเรียนทั้งนั้น แต่ก็ยังมีบุคคลที่ตั้งใจเรียนแค่ไม่กี่รูป ส่วนใหญ่ก็จะมีข้ออ้างเพื่อที่จะไม่ไปเรียน อย่างเช่นว่า เดินทางไกล ไม่มีใครดูแลวัด ผมแก่แล้วเรียนไม่ไหว ไม่มีค่าเรียน สารพัดข้ออ้าง..!