[เถรี]

ประการที่สอง กำลังใจมีเพียงพอหรือไม่ที่จะทำหน้าที่นั้น ๆ อย่างชนิดมอบกายถวายชีวิต ?

ประการที่สาม ถ้าใช้เทคโนโลยีแล้ว จะตกเป็นทาสของเทคโนโลยีหรือไม่ ? นี่เป็นเรื่องที่ไม่ต้องคิดเลย รับประกันว่าร้อยละ ๙๙.๙๙ เสร็จหมด..!

ก็แปลว่า การต้านทุจริตศึกษา อันดับแรกเลยก็คือ ต้องใช้หลัก Inside Out ก็คือจากภายในไปสู่ภายนอก แปลว่าต้องขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนเองจนเกิดผลก่อน แล้วถึงจะนำไปเผยแผ่ต่อผู้อื่น ซึ่งก็อาจจะมีคำถามว่า "จะช้าเกินไปหรือไม่ ?"

ถ้าหากว่าเราขัดเกลาจนกระทั่งเกิดผลแก่ตนเองแล้ว ไม่ถือว่าช้าเกินไป เพราะว่าบุคคลที่ทำได้เองย่อมจะมีความน่าเชื่อถือ ถ้าภาษาอังกฤษก็คือ Trust

ความน่าเชื่อถือตรงนี้จะก่อให้เกิดศรัทธา คือความเชื่อมั่น ปสาทะคือความเลื่อมใส เพราะว่าตนเองทำได้ เป็นตัวอย่างได้ สามารถแสดงผลได้ นำไปบอกต่อได้ ต่อให้ท่านทั้งหลายไม่สามารถที่จะเข้าถึงมรรคถึงผล แต่อย่างน้อย ๆ ในเรื่องของสมาธิสมาบัติ ท่านทั้งหลายจะต้องทำได้ ถ้าหากว่าทำไม่ได้ คุณค่าของความน่าเชื่อถือก็จะมีน้อยมาก

พวกท่านจะเห็นว่าในปัจจุบันนี้ พระภิกษุสามเณรที่จบปริญญาเอกมีจำนวนมาก แม้กระทั่งในจังหวัดกาญจนบุรีก็มีถึง ๑๐ กว่ารูป แล้วยังมีที่กำลังศึกษาอยู่อีก แล้วทั้งหมดมีใครที่ได้รับความเชื่อถือจากญาติโยม จนกระทั่งปรากฏชื่อเสียงชัดเจนในด้านการเผยแผ่บ้าง ? ในระดับจังหวัดมีหรือไม่ ? ในระดับประเทศมีหรือไม่ ?

กระผม/อาตมภาพเป็นคนจังหวัดนครปฐม อยากจะยกตัวอย่างก็คือหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว ท่านศึกษาวิชาความรู้จากหลวงปู่ปาน วัดตุ๊กตา แล้วหลวงปู่ปาน วัดตุ๊กตาเป็นใคร ? เป็นเจ้าของลูกอมอันดับ ๑ ในประเทศไทย คือลูกอมมหาจินดามณีมนตราคม

หลวงปู่บุญเป็นเจ้าคณะปกครองระดับสูง คือเจ้าคณะมณฑล เพียงแต่ในสมัยนั้น ยศ ศักดิ์ สมณศักดิ์ได้มายากมาก พวกท่านดูแค่หลวงปู่สาย วัดท่าขนุนของเรา ท่านเป็นพระครูสัญญาบัตรเจ้าคณะอำเภอชั้นตรี แต่พัดยศหลวงปู่นั้นเป็นด้ามงาทั้งเล่ม..! นี่คือสิ่งที่มีคุณค่าเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

หลวงปู่บุญเป็นท่านเจ้าคุณที่พระพุทธวิถีนายก เป็นเจ้าคณะมณฑลนครชัยศรี ซึ่งใหญ่กว่าภาค ๑๔ ในปัจจุบันนี้อีก เพราะว่ากินพื้นที่หลายจังหวัดกว่า แต่หลวงปู่ท่านฝึกฝนขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนเอง โดยเฉพาะวิชาการต่าง ๆ ซึ่งชาวบ้านต้องอาศัยพึ่งพา จนปรากฏผลอย่างชัดเจนในระดับที่เรียกว่าทำอะไรก็ขลัง แต่ท่านไปดังที่สุดในเรื่องของเบี้ยแก้ กับยาวาสนาจินดามณี