[ทาริกา]

ท่านบอก...พระอรหันต์กายทิพย์นี่นะ.. ทำกิจที่บริสุทธิ์ได้โดยที่ไม่ต้องใช้ระบบขันธ์ ๕ อย่างลูกหลานนั่งฟังกันอย่างนี้ก็อธิษฐานขอให้ท่านเป็นที่พึ่ง ถ้าเกิดพระอรหันต์องค์ใดองค์หนึ่งที่ท่านสอนอยู่ (ไม่ใช่หลวงตาหรอกนา) เกิดจับใจสงสารกันเมตตากัน.. ท่านขึ้นไปแล้ว.. พวกเรานี่มาปฏิบัติธรรมนุ่งขาวหุ่มขาว ใจเคารพพระธรรม รักศีล อยากจะฟังธรรมเต็มที่อย่างนี้แล้ว เกิดมันเงยหน้าจานยูบีซีกดปุ่มว่า “โอ.. เจ้าประคุณท่านใด..องค์ใด.. ที่เคยสั่งสอนหนูเคยเมตตาหนู.. อธิษฐานว่าจะช่วยหนูเมื่อถึงเวลาช่วย.. โปรดช่วยด้วยเถิด..” กดปุ่มแป๊ว ! ท่านก็เข้ามาเลย.. แต่มันไม่กดนะสิ!

มัวแต่ “เจ้าประคุณรุนช่อง ขอให้ถูกหวยด้วยเถิด สร้างโบสถ์เสร็จแล้วจะทำกรรมฐาน” ไม่เกี่ยวกับตัวท่านแล้ว มันเปิดคนละช่องใช่ไหมลูก? ไปกดช่องอื่นแล้วท่านจะเข้ายังไง !.. ต้องเปิดให้ถูกช่อง ปัญหาของมันอยู่ตรงนี้เท่านั้นเอง

ปุถุชนน่ะลูก.. ตื่นขึ้นมาทำอะไรบ้างละลูก ตื่นจากที่นอนแล้ว เราติ๋งต่างว่าเราเป็นปุถุชนก็แล้วกัน.. ถ้าใครเป็นพระอริยะแล้ว ขอโทษด้วย ! ตื่นเช้าขึ้นมาพอรู้สึกตัวจะแปรงฟันปาดน้ำลาย ปวดท้องขี้ท้องเยี่ยว ภารกิจของร่างกายของปุถุชนนี่... คิดจะเอาร่างกายไปถ่ายทุกข์ออกทั้งนั้นแหละ ! สายขึ้นมา หิวข้าวหิวน้ำก็จะกินข้าว ปวดท้องขี้ท้องเยี่ยว ง่วงนอน ต้องปวดเมื่อย ต้องเจ็บไข้ไม่สบายเล็ก ๆ น้อย ๆ มากบ้างน้อยบ้าง แรงถอยเขาเรียกแก่ชราลงไป.. เคยเดิน ๒ กิโลสบาย.. เดี๋ยวนี้ ๒๐๐ เมตรหอบซี่โครงบาน !

ถามว่า “สิ่งเหล่านี้สุขหรือทุกข์?”

ป่วยหนัก ไปผ่าตัดนี่ สุขหรือทุกข์? และก่อนจะตายทุกขเวทนามันเบียดเสียดกัน กายแตกตายนี่ สุขหรือทุกข์? ตื่นขึ้นมาก็เจอทุกข์ ยันหลับนะลูก ! จะหลับจะนอนอย่างไร บ่นผัวบ่นเมีย.. บ่นลูก.. กินข้าวปิดไฟจะนอน.. นอนไม่หลับ คิดถึงหนี้ตีนก่ายหน้าผากอีก! นอนไปกับความทุกข์อีก วันแล้ววันเล่า.. ก็ตื่นขึ้นมาหิวข้าวหิวน้ำ ปวดท้องขี้ท้องเยี่ยว ปีหนึ่งมี ๓๖๕ วัน นาน ๆ ถึงจะมีอารมณ์แทรกขึ้นมาให้ลืมทุกข์ประจำร่างกาย ตื่นเช้าขึ้นมา.. ไม่มีอะไรที่มันเป็นสาระเลย ! นอกจากกรรมฐาน.. เสพกามตัวผู้ตัวเมีย.. มันก็เดี๋ยวเดียว ! (ขอโทษนะลูก) มันไม่ใช่ แหม...ปลื้มปีติถึงขนาดนั่งปีติอยู่นอกชาน ๓ ชั่วโมง ไม่ใช่ ! รู้อยู่... มันเป็นอย่างไรรู้อยู่ ไม่ใช่เรื่องของความปลอดโปร่งของใจ

(มีต่อ)