[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๒ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ กระผม/อาตมภาพเปิดเว็บไซต์วัดท่าขนุนขึ้นมาก็ "น้ำตาจิไหล..!" เพราะว่ามีดหมอหลวงพ่อกวยที่ตั้งใจเก็บไว้เองหายไปรวดเดียว ๓ เล่ม แต่ก็ไม่ว่ากัน เพราะว่าท่านทั้งหลายถือว่าเป็นผู้มีบุญ จึงสามารถที่จะได้ครอบครองของดีซึ่งกระผม/อาตมภาพใช้เวลาหลายปีกว่าที่จะเสาะหามาได้

สำหรับวันนี้กระผม/อาตมภาพก็ยังกรำงานอยู่ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดนครปฐมแห่งที่ ๒ ตำบลขุนแก้ว อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม ในฐานะรองประธานคณะพระวิปัสสนาจารย์ตามโครงการอบรมวิปัสสนากรรมฐานแก่เจ้าสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด ในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ ซึ่งตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าวิธีเรียกแขกของกระผม/อาตมภาพนั้นใช้ได้ผลดี

แต่ว่าที่นึกไม่ถึงก็คือในระหว่างที่กำลังทำการเรียกแขกอยู่ ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังว่า "ท่านหยุดพูดสักครู่หนึ่งแล้วนั่งลงก่อนได้ไหมเจ้าคะ ?" เมื่อหันมาก็เจอคณะญาติโยม ๔ - ๕ คน ถามโยมว่า "มีธุระอะไรหรือ ?" โยมบอกว่า "มาถวายภัตตาหารแก่ผู้เข้าปฏิบัติธรรม ฟังท่านมาหลายวันแล้วรู้สึกชอบใจมาก เพราะว่าท่านสามารถที่จะนำเอาเรื่องราวหลากหลาย มาประยุกต์เข้ากับข้อธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แยกแยะและชี้แจงให้เห็นอย่างชัดเจน ง่ายต่อการที่จะปฏิบัติ"

กระผม/อาตมภาพเองจึงต้องนั่งลงตามที่โยมขอร้อง แล้วญาติโยมทั้งหลายก็รวบรวมปัจจัยทั้งหมดถวายมา เป็นเครื่องบูชากัณฑ์เทศน์ รวมแล้ว ๒,๕๐๐ บาท ก็นับว่ากระผม/อาตมภาพสามารถพูดจนเป็นเงินเป็นทองได้เหมือนกัน..!

ส่วนอีกเรื่องหนึ่งก็คือว่าวันนี้เห็นบรรดาท่านผู้เข้าปฏิบัติธรรมหลายท่านเริ่มท้อแล้ว เพราะว่าปฏิบัติมาอย่างหนักตั้งแต่วันแรก กระผม/อาตมภาพจึงได้เตือนท่านทั้งหลายเหล่านั้นว่า การที่เราจะฝ่าทะลุเพดานอะไรสักอย่างหนึ่ง เราจะต้องทุ่มเท เร่งรัดหนักหน่วงยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่จะได้ทะลุขีดจำกัด..!

อย่างเช่นว่าถ้าร่างกายของเราจำกัดไว้แค่นี้ แล้วทุกครั้งเราก็ยอมหยุดแค่นี้ เราจะไม่มีวันก้าวหน้าได้เลย แต่ถ้าร่างกายบอกว่าจำกัดอยู่แค่นี้ ไปต่อไม่ได้แล้ว แต่เราฝืนไปต่อ ร่างกายที่มีสภาพจำ เมื่อฝืนต่อไปสัก ๒ ครั้ง ๓ ครั้ง ร่างกายก็จะเคยชินว่า ต่อไปต้องทำแค่นี้ เมื่อถึงตอนนั้นเราก็สามารถที่จะขยายเพดานศักยภาพของร่างกายให้มากขึ้นไปได้