[เถรี]

ตรงจุดนี้ กระผม/อาตมภาพยังไม่ได้รับการอนุญาตให้บอกกล่าวเป็นสาธารณะ เพียงแต่ว่าบรรดาพรรคพวกเพื่อนฝูง สหธรรมิก หรือว่าพระพี่พระน้องด้วยกัน ท่านก็จะรู้ว่ากระผม/อาตมภาพทำบวงสรวงแล้วมีผลมากกว่าที่อื่น ๆ เขาทำกัน จึงได้ตั้งเครื่องบวงสรวงเอาไว้ แล้วมักจะให้กระผม/อาตมภาพเป็นผู้ที่ทำการบวงสรวง

โดยเฉพาะการบวงสรวงนั้น ให้ใช้เสียงของตนเอง เพราะว่ากระผม/อาตมภาพโดนพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงดุเอาตั้งแต่ออกจากวัดไป แล้วทำบวงสรวงเป็นครั้งแรก ซึ่งโดยธรรมเนียมของทางวัดท่าซุงก็คือ เปิดเสียงบวงสรวงของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านมาโดยตลอด แต่ท่านได้ดุว่า "พวกแกใช้ข้าจนตายแล้ว แล้วยังอุตส่าห์จะใช้ต่ออีกหรือ ?"

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา กระผม/อาตมภาพก็ได้ใช้เสียงตนเองในการบวงสรวงตลอดมา และได้รับการบอกกล่าวถึงความพิเศษบางอย่าง ที่ทำให้พิธีกรรมนั้นมีผลมากกว่าปกติ ซึ่งได้บันทึกและกำหนดจดจำเอาไว้ ถ้าหากว่าได้รับอนุญาตเมื่อไร ก็จะประกาศบอกเป็นการสาธารณะ เพื่อที่ทุกท่านจะได้รู้และกระทำตามเหมือน ๆ กัน มีผลเท่าเทียมกัน กระผม/อาตมภาพจะได้ไม่เหนื่อยอยู่คนเดียว

เรื่องของการเหนื่อยอยู่คนเดียวนั้น กระผม/อาตมภาพไม่ได้นิยมเลย ตั้งแต่ออกจากวัดไป เมื่อมีงานบวงสรวงต่าง ๆ ก็ช่วยญาติโยมทำบายศรี โดยที่ใครมาร่วมงานก็จับขึ้นครูให้ทำบายศรีทั้งหมด จนกระทั่งการทำบายศรีต้น ถ้าหากว่าเต็มพิธีการไหว้ครูนั้น ก็คือบายศรีต้น ๙ ชั้น แล้วยังมีบายศรีปากชาม ๔ ทิศ ซึ่งเป็นต้นใหญ่ หรือว่าอย่างน้อยก็เป็นบายศรีพานอีกด้วย

จากที่เคยทำกัน ๒ วันกว่า ๓ วัน ก็เร็วมากขึ้นทุกที จนกระทั่งสามารถที่จะกระทำเสร็จภายในวันเดียว เหตุเพราะว่าเราไม่หวงวิชา อะไรที่ศึกษาเรียนรู้มาก็บอกกล่าวให้เป็นสาธารณะ จนกระทั่งมีบางคนนำไปประกอบเป็นอาชีพเลยก็มี ก็คือรับอาชีพในการทำบายศรีให้กับวัดวาอารามแห่งอื่น ๆ จนกระทั่งสามารถที่จะเลี้ยงครอบครัวของตนเองได้