[เถรี]

ในเมื่อกิเลสจูงจมูกของเราได้ ก็แปลว่า รัก โลภ โกรธ หลง ครองใจ ก็จะทำให้เราเกิดมิจฉาทิฐิ คิดผิด พูดผิด ทำผิด แต่บางทีก็ไปคิดว่าตนเองคิดถูก พูดถูก ทำถูกแล้ว ในเมื่อเป็นในลักษณะอย่างนั้น บางคนก็กลายเป็นคนดื้อด้าน ว่ายาก สอนยาก ตักเตือนไม่ได้ไปเลย เพราะไปคิดว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นถูกต้อง ดีแล้ว ถูกแล้ว ไม่คิดจะแก้ไข ดีไม่ดีก็โกรธคนที่มาตักเตือนด้วย

ตรงจุดนี้จะกลายเป็นโทษแก่ตนเอง เพราะว่ามองไม่เห็นตนเอง นอกจากมองไม่เห็นตนแล้ว เมื่อคนอื่นมองเห็น ว่ากล่าวตักเตือน เราก็ยังไม่พอใจ แล้วโกรธเคืองเขาอีก ถ้าหากว่าเกิดการทะเลาะเบาะแว้งกันไป เราเองก็จะไม่มีกระจกที่สะท้อนให้เห็นความประพฤติของตน ว่าดีงามหรือว่าเลวร้ายอย่างไร ก็ต้องไปคลำทางเอาเอง กว่าที่จะไปได้แต่ละก้าว ก็หกล้มหกลุก กว่าที่จะผ่านกำลังใจแต่ละจุดได้ ก็เหนื่อยยากกว่าคนอื่นเขา

ดังนั้น...ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุ สามเณร แม่ชี หรือฆราวาสก็ตาม ถ้าหากว่าออกไปเที่ยว หรือว่าออกไปพบปะผู้คน สิ่งที่ต้องระวังมากที่สุดคือกำลังใจของตนเอง ว่าจะไหลตาม รัก โลภ โกรธ หลง ไปได้เท่าไร เมื่อออกไปวันแรก ๆ ก็ยังไม่มากนัก เพราะว่าอยู่ปฏิบัติในสถานที่ของเรา กำลังใจยังดี แต่วันต่อ ๆ ไป เราก็จะเริ่มขาดสติ โดนรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ลากไป จูงไป

ถ้าหากว่าจะยกตัวอย่างก็เหมือนอย่างกับซ้ำเติมกัน ก็คือทิดแบงค์ (ทรงพล ลาภภัทรนันท์) ซึ่งระยะหลังอ้างว่าติดเรียน แล้วก็ไปพักอยู่ที่บ้าน เพราะว่าอยู่ที่วัดแล้วกินไม่ได้อย่างใจ อันนั้นถือว่าติดในรสและมีปัญหามาก ท้ายสุดก็ต้องสึกหาลาเพศไป เพราะโดนกิเลสจูงไปไกลจนกลับไม่ไหว แล้วที่น่าเสียดายก็คือ รู้ด้วยว่าตนเองเสียท่ากิเลสตรงไหน แต่สู้ไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว เพียรพยายามเต็มที่แล้ว ก็ได้แค่ไม่กี่วัน แต่ว่าบุญกุศลในส่วนที่ตนเองบวชเข้ามาเป็นเวลาหลายพรรษา เมื่อถึงวาระที่ผลบุญมาสนอง ก็อาจจะเลี้ยวกลับมาได้ถูกที่ถูกทางเหมือนเดิม

ดังนั้น...เมื่อเราเห็นตัวอย่างกันแล้ว ก็ต้องระมัดระวังไว้ว่าตัวเราจะเป็นเช่นนั้นบ้าง โดยเฉพาะถ้าเป็นพระภิกษุ ออกไปชนกับข้าศึก คือเพศตรงข้าม ถ้ากำลังไม่เข้มแข็งพอ รับรองได้ว่าว้าวุ่นทุกราย บางคนก็กรรมฐานพังไปเป็นเดือน ๆ ถึงเวลาภาวนา ก็มีแต่ใบหน้าของคนที่เราพอใจขึ้นมาแทน ซึ่งบางทีบางท่านไม่ทราบว่าขี้สงสัยเหมือนกระผม/อาตมภาพหรือเปล่า ? เพราะว่ากว่าที่จะจับภาพพระได้ชัดเจนขนาดนั้น ใช้เวลาหลายปี แต่มองหน้าผู้หญิงครั้งเดียวติดตาไปหลายวันเลย