[เถรี]

ในส่วนของทองผาภูมินั้นเป็นแหล่งเที่ยวอยู่ตามปกติอยู่แล้ว ดังที่ญาติโยมบางท่านที่ใส่บาตรบอกว่า คนทองผาภูมิไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน เนื่องจากว่าเคยชินกับสถานที่ของตนและดินฟ้าอากาศ อย่างเช่นวันนี้ อากาศก็อยู่ที่ประมาณ ๑๖ องศาเซลเซียส อย่าไปดูการพยากรณ์อากาศของกรมอุตุนิยมวิทยา เพราะว่าพยากรณ์อากาศของกรมอุตุนิยมวิทยาต้องบวก ๒ หรือ ๓ องศาอยู่เสมอ ซึ่งก็ไม่ทราบว่า เป็นเพราะว่า "ตู้สกรีน" นั้นมีความอุ่นมากกว่าหรืออย่างไร หรือไม่ก็หาความละเอียดอย่างแท้จริงไม่ได้ ในเมื่ออากาศดี สถานที่สวย ไปที่อื่นแล้วก็ยังประทับใจสู้บ้านตัวเองไม่ได้ คนทองผาภูมิก็เลยไม่ค่อยไปไหน บางท่านก็ออกปากว่า "อยู่กับหลวงพ่อที่นี่แหละ..ดีที่สุดแล้ว"

ทำให้นึกถึงตอนช่วงที่ไปเนปาล เมื่อสนิทสนมคุ้นเคยกับญาติโยมบางท่านของที่โน่น ชวนเขามาเที่ยวเมืองไทย พอรู้ว่าอยู่ทองผาภูมิ เขาบอกว่าไม่ไปหรอก เนื่องจากว่าทองผาภูมิมีแต่ป่าและเขา ซึ่งเนปาลมีเพียบอยู่แล้ว มีกระทั่งภูเขาหิมาลัย เขาอยากไปทะเลมากกว่า ก็ต้องบอกว่าแต่ละคนย่อมแสวงหาในสิ่งที่ตนเองไม่มี

แต่ว่าส่วนที่สำคัญที่สุดของพวกเรา ซึ่งกระผม/อาตมภาพเคยเตือนพระภิกษุสามเณรของเราเสมอ ก็คือ เวลาไปที่ไหนมา ให้สังเกตอารมณ์ใจของตนเองด้วยว่า เมื่อกลับถึงวัดแล้ว เรารักษาใจให้หายฟุ้งซ่านได้เร็วเท่าไร เพราะว่าตอนไปเที่ยวนั้น ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของเราเสพเสวยสิ่งต่าง ๆ เข้าไปมาก พูดง่าย ๆ ก็คือรับกิเลสเข้าไปมาก

เมื่อรับกิเลสเข้าไปมาก ถึงเวลากิเลสได้อาหาร อ้วนพี มีกำลัง ก็ดิ้นรน ไม่อยากที่จะอยู่สงบ หน้าที่ของเราก็คือ ทำอย่างไรให้กำลังใจสงบระงับ เหมือนช่วงที่ก่อนจะออกจากวัด ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะแย่ เนื่องจากว่าท่านจะโดนกิเลสจูงจมูกไปง่าย ๆ

พระภิกษุสามเณรหลายท่านเดินทางไปที่โน่นที่นี่เป็นปกติ จนกระทั่งไม่รู้ตัวว่าเป็นคนอยู่กับที่ไม่ได้ เมื่อต้องไปอยู่กับที่ก็พล่านไปหมด ออกไปที่โน่นบ้าง ที่นี่บ้างในแต่ละวัน ไม่ได้รีบฉวยโอกาสในการปฏิบัติธรรม ซ่อมแซมรักษาใจของตนเองให้ดี ถ้าลักษณะอย่างนี้ ท่านจะเอาตัวรอดได้ยาก เพราะว่าจะโดนกิเลสจูงจมูกอยู่เสมอ