[เถรี]

พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านแสดงได้ให้เห็นอย่างเด่นชัดแล้ว ขณะที่ทุกคนมั่นอกมั่นใจว่าท่านจะอยู่ถึง ๑๒๐ ปี ก็เป็นการคิดเองเออเองของญาติโยมทั้งสิ้น ในเมื่ออัตภาพร่างกายนี้ไม่สามารถที่จะทนอยู่ได้ ท่านซึ่งไม่ได้มีความห่วงใยกังวลในร่างกาย ก็ทิ้งไปแบบไม่เสียดาย

จึงทำให้พระภิกษุ สามเณร ตลอดจนกระทั่งญาติโยมส่วนใหญ่ ต้องร้องไห้กันชนิดน้ำตาท่วมวัด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก โดยเฉพาะพระเถระระดับ ๒๐ กว่าพรรษา ๑๐ กว่าพรรษา ต้องมานั่งน้ำตาไหลให้ขายหน้าแก่ญาติโยมเขา ซึ่งอาตมาคิดว่า ถ้าตัวเองตายลงไปตอนนี้ ก็คงจะมีญาติโยมอีกจำนวนมากที่ทำใจไม่ได้ แล้วก็ต้องมาร้องไห้คร่ำครวญให้รำคาญใจอีก เพราะว่าไม่ได้ปฏิบัติตนให้สมควรแก่ธรรม

ดังนั้น...ในวันนี้ที่ว่ากล่าวมาทั้งหมด ก็แค่จะสรุปลงตรงที่ว่า ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น ใครทำใครได้ ไม่สามารถที่จะทำแทนกันได้ ใครวางลงก่อนก็สบายก่อน ใครปลดภาระจากร่างกายนี้ได้ก็ไปสู่พระนิพพานก่อน

ในเมื่อเราเองทำตัวเองไม่สมควรที่จะไป ถึงเวลาครูบาอาจารย์ตลอดจนกระทั่งพรรคพวกเพื่อนฝูงไปพระนิพพานกัน เราก็ได้แต่มานั่งเสียดายเวลาที่ผ่านมา เพราะว่าประมาทจนเกินไป

จึงขออาศัยโอกาสนี้ ที่เป็นการปฏิบัติธรรมวันสุดท้ายของต้นเดือนมีนาคม เตือนญาติโยมทั้งหลายว่าอย่าได้ประมาท ไม่ว่าสังขารร่างกายของเราก็ดี ของครูบาอาจารย์ก็ตาม พร้อมที่จะล่วงลับดับขันธ์ลงไปเวลาใดก็ไม่แน่ ถ้าท่านทั้งหลายยังประมาทอยู่ เมื่อถึงเวลาก็ต้องบอกว่าเสียทีที่เกิดมา เนื่องจากว่าไปไม่ถึงเป้าหมายที่เราได้ตั้งเอาไว้ตั้งแต่ต้น

ลำดับต่อไปก็ให้ตั้งทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม,ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันอาทิตย์ที่ ๗ มีนาคม ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทะเล)