[เถรี]

ฤทธิ์อย่างต่อไป เขาเรียกว่าญาณวิปผาราฤทธิ์ ฤทธิ์ที่เกิดจากญาณ คือเครื่องรู้ รู้แจ้งเห็นจริงในความเป็นจริงของโลกและสังขารนี้ว่า มีความไม่เที่ยงเป็นปกติ มีความทุกข์เป็นปกติ ไม่มีอะไรยึดถือมั่นหมายเป็นเราเป็นของเราได้ตามปกติ

ตรงนี้ถือเป็นฤทธิ์นะครับ โดยเฉพาะเป็นฤทธิ์ที่มีพื้นฐานจาก ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ใช่จากกสิณ เมื่อสั่งสม ศีล สมาธิ ปัญญา ไปจนถึงระดับ ญาณคือเครื่องรู้จะเกิดขึ้น ถึงเวลานั้นถ้าใช้ถูกทางก็จะเกิดฤทธิ์ เห็นไตรลักษณ์อย่างชัดเจน แต่ว่าอย่าให้เห็นเปล่า ๆ ต้องพยายามใช้ปัญญาสูงสุดของเรา เห็นแล้วเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด ถอนจิตออกมาจากการยึดมั่นถือมั่น ถึงจะเรียกว่าใช้ฤทธิ์ได้ถูกทาง

ข้อต่อไปก็คือสมาธิผาราฤทธิ์ บางทีเรียกว่าฌานผาราฤทธิ์ เขียนต่างจากญาณนิดเดียว เป็นฤทธิ์ที่เกิดจากสมาธิ อย่างเช่นว่า ทรงสมาธิได้ สามารถกดกิเลสรัก โลภ โกรธ หลง ให้ดับลงได้ชั่วคราว มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

เพราะว่าปกติแล้ว ปุถุชนทั้งหลายจะโดนไฟใหญ่ ๔ กอง คือ ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ เผาผลาญอยู่ตลอดเวลา อำนาจของสมาธิที่ทรงตัวแนบแน่น สามารถกดไฟทั้งหลายเหล่านี้ที่เป็นกิเลสใหญ่ให้ดับลงได้ชั่วคราว คนที่โดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลา อยู่ ๆ ไฟดับไป มีความสุขขนาดไหน พูดเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้ บาลีถึงใช้คำว่าปัจจัตตัง ก็คือเป็นการรู้ของเฉพาะของผู้ปฏิบัติเท่านั้น

ข้อต่อไปเขาเรียกว่าอริยฤทธิ์ ฤทธิ์ของบุคคลที่เข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า มีกำลังมหาศาล สามารถตัดห่วงบ่วงมารต่าง ๆ ลงได้ ตามแต่ระดับที่เข้าถึง อย่างเช่นว่าเป็นพระโสดาบันก็ตัดสักกายทิฏฐิ ความยึดมั่นในตัวกูของกูลงไปส่วนหนึ่ง วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในคุณพระรัตนตรัย ตัดขาดเลย สีลัพพตปรามาส การรักษาศีลแบบไม่จริงจัง ตัดขาดไปเลย เป็นต้น ตรงนี้เป็นฤทธิ์ของพระอริยเจ้า ก็เป็นฤทธิ์ที่เกิดจากศีล สมาธิ ปัญญา เช่นกัน

ต่อไปเขาเรียกว่า กัมมวิปากชาฤทธิ์ ฤทธิ์ที่เกิดจากวิบากกรรม อย่างเช่นว่าทำไมนกบินได้ ไม่ต้องเสียเวลาไปฝึกวาโยกสิณ ปลาดำน้ำได้ ไส้เดือนมุดดินได้ ไม่เห็นที่จะต้องใช้ภูตกสิณ ๔ หรือว่าอำนาจกสิณ ๑๐ เลย หรือไม่ก็ลองไปเดินขึ้นดอยแข่งกับพี่น้องม้งดู..เราตายแน่ เพราะว่าฤทธิ์ทั้งหลายเหล่านี้เป็นไปโดยวิบากกรรม คือสิ่งที่กระทำมาในอดีต เมื่อถึงเวลาส่งผลให้ ก็ต่างจากคนอื่น จนกระทั่งเราไปคิดว่า เขาไม่ได้เป็นมนุษย์มนาเหมือนกับเรา