[เถรี]

ในเมื่อยุคนี้เป็นยุคของวิทยาการ ภาษาบาลีเรียกว่าวิชามัยฤทธิ์ ฤทธิ์ที่สำเร็จด้วยวิชาการ ถ้าใครสำเร็จฤทธิ์พวกนี้ สมัยก่อนเขาเรียกในภาษาบาลีว่าวิชชาธร หรือวิทยาธร หรือพิทยาธร

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวถึงฤทธิ์ คือความสำเร็จที่เกิดขึ้นแบบอัศจรรย์ไว้ ๑๐ อย่างด้วยกัน ประกอบไปด้วย

อธิษฐานฤทธิ์ ฤทธิ์ที่เกิดจากความตั้งใจ แต่ต้องมีพื้นฐานของกสิณ ๑๐ อย่างเช่นว่ามีพื้นฐานของอาโปกสิณ ตั้งใจจะให้ฝนตก อธิษฐานว่าให้ตกแรง ตกเบา ตกนานเท่าไร ตกบริเวณไหนก็ทำได้ เป็นต้น

วิกุพพนาฤทธิ์ ฤทธิ์ที่สามารถผาดแผลงสำแดงกายให้ต่างไปจากปกติ อย่างเช่นว่าแปลงเป็นยักษ์ แปลงเป็นนาค แปลงเป็นครุฑ ถ้าเราอ่านวรรณคดีขุนช้างขุนแผน จะเห็นว่าแปลงเป็นเสือ แปลงเป็นควาย แปลงเป็นช้างมาสู้กัน เป็นต้น นี่ก็ต้องมีพื้นฐานมาจากภูตกสิณ ๔ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ ถ้าไม่ชำนาญก็ทำไม่ได้ จะเห็นว่า ไม่ว่าจะเป็นส่วนของอธิษฐานฤทธิ์ หรือว่าวิกุพพนาฤทธิ์ ต้องมีพื้นฐานจากกสิณทั้งนั้น

ข้อต่อไปคือมโนมัยฤทธิ์ ที่หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงย่อลงสั้น ๆ ว่า มโนมยิทธิ คือ สำเร็จด้วยใจ เป็นการถอดกายในออกไปเหมือนกับกายนอกทุกประการ สามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้เหมือนตัวจริง ต้นตำรับก็คือหลวงพ่อพระจูฬปันถกเถระ ถอดกายในออกไปได้ ๑,๐๐๐ กายพร้อม ๆ กัน แต่ละกายทำงานต่าง ๆ กันไป อย่างเช่นว่า กายนี้กวาดวัด กายโน้นซักผ้า อีกกายหนึ่งบิณฑบาต ความจริงถ้าพวกคุณทำได้บ้างก็ดี งานจะน้อยลง แบ่งออกมาสักคนละ ๒๐ - ๓๐ กาย มาช่วยกันกวาดวัด พักเดียวก็เสร็จ

แต่ว่าปัจจุบันวิชาที่หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงท่านสอนพวกเรา เป็นการถอดกายในที่เป็นแค่จิต ก็คือเราไม่ใช่บุคคลที่เป็นเอตทัคคะ มีความเป็นเลิศสูงสุดอย่างหลวงพ่อพระจูฬปันถกเถระ เราไม่สามารถที่จะแยกออกมาชัดเจนเป็นตัวเป็นตนแบบนั้นได้ ก็ไปได้แค่ใจหรือว่ากายใน ที่ต้องให้บุคคลทรงอภิญญาด้วยกันถึงจะมองเห็น แต่ว่าพวกผีพวกเทวดาเขามองเห็นเป็นปกติอยู่แล้ว