[เถรี]

พรานผู้เป็นพ่อก็เหมือนกันครับ ไม่สามารถจะทานความดีของลูกได้ ก็รับปากว่าจะบวช แต่พอบวชแล้วปฏิบัตธรรมสิครับ จะตายเอาให้ได้ ในแต่ละวันนึกแต่อยากจะไปวางบ่วงล่าสัตว์ นึกอยากแต่จะไปยิงสัตว์ทั้งหลาย ด้วยธนูบ้าง พุ่งทำร้ายสัตว์ด้วยแหลนบ้าง คิดอยู่ทุกวัน จนกระทั่งท้ายที่สุดทนอยู่ไม่ได้ บอกพระลูกชายว่าขอลาสึก

พระลูกชายบอกว่า "จะสึกก็ได้ แต่รบกวนพ่อหน่อย วัดวาอารามนี่รกมาก พระพุทธเจ้าไม่ให้พระพรากของเขียว พ่อสึกแล้วช่วยทำความสะอาดวัดให้ที" พรานก็รับปาก โห...มีเรี่ยวมีแรงเต็มที่ครับ..ได้สึกแล้ว ไม่ทำท่าซังกะตาย ก็จัดแจงถางป่าฟันหญ้าเสียจนกระทั่งเก็บเอาพวกใบไม้กิ่งไม้มากองแทบจะท่วมหัวเป็นภูเขาเลากา

พระลูกชายบอกว่าช่วยเผาให้ด้วย ผู้เป็นพ่อก็นั่งกุมหัวสิครับ "จะเผาได้อย่างไรล่ะลูก ? มีแต่ไม้สด ๆ ทั้งนั้น ไฟอะไรแหย่ลงไปก็ดับหมด" พระลูกชายบอกว่า "จริงด้วย ..ถ้าอย่างนั้นพ่อดูแบบนี้นะ" ว่าแล้วท่านก็ใช้อำนาจของอภิญญาแหวกแผ่นดินลงไปจนถึงขุมนรก ใช้ปลายนิ้วช้อนเอาไฟนรก เศษเท่าไฟหิ่งห้อยขึ้นมานิดหนึ่ง ดีดใส่กองไม้สดหญ้าสดที่กองเป็นภูเขาเลากา มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านในพริบตาเดียว ผู้เป็นพ่อก็เหวอล่ะครับ..! เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น ไฟอะไรร้อนได้ขนาดนี้

พระลูกชายบอกว่า "พ่อทำปาณาติบาตไว้มาก ถ้าไม่สามารถเอาตัวรอดได้ ลงไปอบายภูมิแน่นอน แล้วไม่ได้ลงขุมตื้น ๆ ด้วย ลงในขุมที่ไฟร้อนแรงกว่านี้หลายเท่า" พรานผู้เป็นพ่อเหงื่อแตกพลั่กเลยครับ "แล้วพ่อจะแก้ไขอย่างไร ?" "บวชแล้วปฏิบัติธรรมต่อเถอะพ่อ"