[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๒๒ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ ต้องบอกว่า "เดินทางข้ามเส้นเวลา" ตั้งแต่เมื่อวานนี้ หลังจากที่เก็บข้าวของจากโรงแรม หรือว่ารีสอร์ตที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ก็คือ Mayfair Hotels & Resorts ที่เมืองกาลิมปง รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย ต้องนั่งรถยนต์ย้อนกลับมาที่เมืองบักโดกรา เพื่อไปขึ้นเครื่องบิน

คราวนี้ในเรื่องขำ ๆ ที่บางทีหัวเราะไม่ออก ก็คือการทำงานของคนอินเดีย เขาไม่กลัวว่าจะช้า ทำไปก็คุยกับเพื่อนไป ส่วนคุณจะตกเครื่องหรือเปล่าไม่ใช่เรื่องของผม..! ก็เลยทำให้แต่ละคนกว่าที่ผ่านเข้าไปได้ บางคนโดนไปเกือบ ๓๐ นาที..!

เมื่อขึ้นเครื่องบินจากเมืองบักโดกราก็มาลงที่เมืองโกลกาตา หรือที่โบราณเขาเรียกว่าเมืองกัลกัตตา ซึ่งก็คือเมืองเดียวกัน เป็นเมืองศูนย์กลางที่มีความเจริญมาก ๆ ของอินเดีย พวกเราก็ลุ้นกันขาดใจ เพราะว่าตอนขาไปเกือบจะต่อเครื่องไปเมืองบักโดกราไม่ทัน แต่ปรากฏว่าขากลับ แม้ว่าจะเจอระบบการทำงานแบบแขก ที่ทำให้ได้วัน อย่างที่กระผม/อาตมภาพว่าเอาไว้ ก็ไม่มีปัญหา แล้วเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงก็คือ พอผู้โดยสารมาครบ เขาไม่ได้สนใจว่าเวลายังเหลือ กัปตันนำเครื่องขึ้นเลย..! ทำให้มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิตอนประมาณตี ๒ กว่า ๆ ของเมืองไทย

ตรงนี้ต้องเจริญพรขอบคุณเทวดาฟ้าดิน..ดีไหม..? ที่ช่วยให้อุปสรรคทุกอย่างเกิดขึ้นตั้งแต่วันแรกในบ้านของเรา ส่วนที่เหลือก็อยู่รอดปลอดภัย เป็นไปโดยสะดวกทุกที่

ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า ในเรื่องของเทวานุภาพนั้น จะว่าไปแล้ว ต่อให้ยิ่งใหญ่ปานไหนก็ตาม ถ้าท่านที่ติดตามในเฟซบุ๊ก ก็จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพเอาพระนำหน้าเสมอ ก็คือต้องมีการอาราธนาบารมีพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ แล้วค่อยต่อด้วยพรหม เทวดา ครูบาอาจารย์ ให้ท่านช่วยอนุเคราะห์สงเคราะห์คุ้มครองให้

โดยเฉพาะถ้านั่งเครื่องบินนี่จะใจร้ายไม่ได้ ก็คือต้องคุ้มครองทั้งคณะ ขยายภาพพระครอบเครื่องบินไปทั้งลำเลย ให้บินอยู่ในฐานพระแทน เพราะว่าถ้าหากว่าเราเอาแต่ตัวเรารอด เกิดอะไรขึ้นมา คณะที่ไปด้วยก็ไม่รอด..! ถ้าเราเอาแต่ตัวเรากับคณะ เพื่อนร่วมโดยสารมาเป็นร้อยก็ไม่รอด..! ต้องถือว่าช่วยอำนวยความสะดวกกันไป