[เถรี]

ร่างกายก็ค่อย ๆ ทรุดโทรมลงไปเรื่อย ๆ จากหนุ่มสาวแข็งแรงก็เริ่มย่างเข้าสู่วัยกลางคน เริ่มเป็นคนแก่ หูก็ฝ้า ตาก็ฟาง ความแข็งแรงก็ลดน้อยถอยลง ร่างกายเริ่มคดเริ่มค้อม เริ่มงอลง เคยทำอะไรได้อย่างใจทุกอย่าง ก็งก ๆ เงิ่น ๆ ไม่ได้ดั่งใจ

ผมก็ขาว หนังก็เหี่ยว ฟันก็หัก แต่มันยังคงเจ็บเท่าเดิม ป่วยเท่าเดิม หิวเท่าเดิม กระหายเท่าเดิม ร้อนเท่าเดิม หนาวเท่าเดิม มันมีแต่ความทุกข์ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนหลับตาลง หาความสุขไม่ได้เลย เมื่อร่างกายเข้าสู่วัยชรา โรคภัยไข้เจ็บก็เบียดเบียนหนักขึ้น เดี๋ยวป่วยเป็นโรคนั้น เดี๋ยวเจ็บเป็นโรคนี้ มีแต่ความทุกข์เบียดเบียนอยู่ตลอดเวลา ท้ายสุดมันเบียดเบียนหนักเข้า ๆ ก็พาลตายไปเลย

เป็นอันว่าตั้งแต่เกิดยันตายมีแต่ความทุกข์อยู่กับเราตลอด พยายามพิจารณาดูให้เห็นให้ชัดเจน แล้วน้อมจิตน้อมใจยอมรับสภาพร่างกายมันมีปกติแบบนี้เอง สิ่งใดที่พอแก้ไขผ่อนคลายบรรเทาให้กับมันได้เราก็ทำ สิ่งใดที่พยายามจนสุดความสามารถแล้วไม่สามารถจะแก้ไขได้ เราก็ปล่อยวาง ให้เห็นว่าปกติธรรมดาของร่างกายเป็นเช่นนี้ ให้วางกำลังใจว่า ขึ้นชื่อว่าทุกข์เช่นนี้จะไม่มีแก่เราอีก เราจะทุกข์อยู่กับมันอย่างนี้ชาติเดียว การเกิดมาทุกข์ใหม่แบบนี้เราไม่ต้องการ ร่างกายที่เต็มไปด้วยทุกข์แบบนี้เราไม่ต้องการ เทวดาพรหมที่พ้นทุกข์เพียงชั่วคราวเราก็ไม่ต้องการ เราต้องการที่เดียวคือพระนิพพาน

จากนั้นเอาใจจดจ่อกับภาพพระไว้ อย่างที่เคยย้ำทุกครั้งว่า พระพุทธเจ้าไม่ได้อยู่ที่อื่นเลยนอกจากพระนิพพาน เราเห็นท่านคือเราอยู่กับท่าน เราอยู่กับท่านคือเราอยู่บนพระนิพพาน เอาใจจดจ่อแน่วแน่อยู่กับความสะอาด สว่าง สงบ เฉพาะหน้าของเราอย่างนี้ ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่กำหนดรู้คำภาวนา ถ้าไม่มีลมหายใจเข้าออก ไม่มีคำภาวนาก็กำหนดรู้ว่ามันไม่มี เอาสติจดจ่อรู้อยู่เฉพาะหน้าอย่างนี้จนกว่าจะบอกให้เลิกได้


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒