[เถรี]

ถาม : หนูเข้าใจว่าปฏิบัติไปแล้วพรหมวิหารจะต้องดีขึ้น แต่กลายเป็นว่ายิ่งทำไป เมตตาที่แต่เดิมก็มีน้อยอยู่แล้วดูจะน้อยลงไปอีก กลับไปดีตัวอุเบกขาแทนค่ะ
ตอบ : อาตมาก็แบบเดียวกัน โดดข้ามเมตตาไปเป็นอุเบกขาเลย ทั้ง ๆ ที่ออกธุดงค์ก็เพราะตั้งใจจะไปเอาเมตตา

ช่วงนั้นทำงานอยู่กับหลวงพ่อวัดท่าซุง ตั้งแต่เช้ายันค่ำต้องรบกับคนเป็นแสน ๆ มารู้ตัวตอนบ่าย ๆ แล้วว่า เสียงตัวเองดังขึ้น อาตมาเป็นคนรู้ตัวเร็ว พอรู้สึกว่าเสียงตัวเองดังก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น จึงบอกเพื่อนให้ทำงานแทน ขอไปเข้าส้วมหน่อย ไปนั่งทบทวนตัวเองแล้วก็สรุปได้ว่ากำลังเครียด เครียดเพราะไม่ได้พักไม่ได้ผ่อนมาเป็นวัน ๆ

ส่วนทำไมถึงเครียด ก็เพราะไปตั้งความหวังไว้ว่าทุกคนจะต้องรู้เรื่อง แล้วก็มีคนที่ไม่รู้เรื่องจนได้ บอกให้ทำบุญเดินเข้ามา เขาก็จะคลาน บอกว่าให้เตรียมเงินมาเรียบร้อย เขาก็มายืนล้วงยืนควักเงินอยู่ตรงนั้นแหละ ทำให้รู้ว่าจริง ๆ ตัวเมตตาของอาตมายังไม่พอ ในเมื่อตัวเมตตาไม่พอก็ต้องมาเน้นตรงจุดนี้

คราวนี้ถ้าหากว่าอยู่วัดจะไปฝึกเมตตาบารมีก็ยาก เพราะเผชิญกับเหตุการณ์จริงไปแล้ว ในเมื่อเจอเหตุการณ์จริงเข้าไป กำลังไม่พอก็หงายท้องอีก ก็เลยขออนุญาตหลวงพ่อออกธุดงค์ เพราะว่าในป่าไม่มีอะไรที่จะช่วยเราได้ นอกจากตัวเมตตาอย่างเดียว แต่ด้วยความที่ไม่เคยธุดงค์มาก่อน เริ่มต้นก็ไปที่ซึ่งมีโอกาสตายแน่ ๆ แทนที่จะเริ่มจากเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนดันไปเข้าป่าดงดิบเลย เพิ่งจะเดินพ้นบ้านคน รอยตีนสัตว์ก็เป็นเทือกแล้ว แทนที่จะได้เมตตาบารมี เหลือแต่อุเบกขาอย่างเดียว ก็คือ "ตายแน่..ตายแน่" ไม่เหลืออะไรเลย

เพราะฉะนั้น..ถือว่าเป็นพวกเดียวกับอาตมา ฝึกเมตตาแล้วกลายเป็นอุเบกขาแทน พยายามปรับใหม่ให้เป็นอุเบกขาในเมตตา ถึงเวลาเราจะช่วยเขา ช่วยเขาไม่ได้แล้ว ก็ปรับเป็นอุเบกขาใหม่ อุเบกขาแล้วก็ยังแฝงอุเบกขาในเมตตา ถึงเวลาก็กลับมาช่วยใหม่ ดีอยู่อย่างว่ากำลังจะไม่ตกเพราะเรา "เบรก" อยู่ ถ้า "เบรก" ไม่อยู่จะฟุ้งซ่านมาก