[เถรี]

ฉะนั้น...ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายสังเกต จะเห็นว่าตราตั้งหรือพัดยศของกระผม/อาตมภาพ ไม่เคยโผล่มาให้เห็นหน้า ยกเว้นเวลาจำเป็นต้องใช้ โดยเฉพาะตราตั้งจะน่าสงสารมาก สัญญาบัตรหรือตราตั้งจะโดนถอดออกจากกรอบ แล้วก็เสียบเอาไว้ในสมุดเล่มใหญ่ ๆ กันยับเท่านั้น เพราะเบื่อตรงที่มีตำแหน่งมาก พอถึงเวลาแล้ว ตรงโน้นอันหนึ่ง ตรงนี้อันหนึ่ง เกะกะไปหมด..!

แต่ว่าบางท่านไม่ใช่เช่นนั้น เข้าไปในวัดจะเจอรูปเต็มวัดไปหมด พูดง่าย ๆ ว่าติดเสียทุกเสา เสาละหลาย ๆ รูป จนกระผม/อาตมภาพเคยเปรียบเทียบไว้ว่า "เหมือนอย่างกับหมา เวลาไปไหนก็ยกขาเยี่ยวรดไว้ ให้เขารู้ว่ากูผ่านมาตรงนี้แล้ว กูเป็นเจ้าของพื้นที่ตรงนี้" ซึ่งการพูดแบบนี้ก็แรงเกินไป แต่เพื่อเปรียบเทียบให้เห็นชัด ๆ ว่า ถ้าเราไม่ยินดียินร้าย ก็ยังคงทำตนเป็นปกติ แต่ถ้ายินดียินร้าย ก็จะมีการแสดงออกที่ค่อนข้างจะ "เว่อร์วังอลังการ" ตามภาษาวัยรุ่น

บางคนก็เหมือนอย่างกับว่าเพิ่มระดับของตนเองขึ้นไป ไปใช้ข้าวของที่ราคาแพง ๆ ซึ่งมีแต่จะทำให้ห่างไกลจากญาติโยมหนักเข้าไปอีก เพราะว่าโยมส่วนหนึ่งก็จะไม่กล้าเข้าใกล้ ประมาณว่า "สู้ค่าใช้จ่ายไม่ไหว" เป็นต้น ตรงจุดนี้นอกจากทำให้ตัวเราเสื่อมแล้ว ยังทำให้พุทธศาสนาเสื่อมลงไปอีกด้วย

จึงเป็นเรื่องที่พระภิกษุสามเณรของเราต้องพึงสังวรไว้ให้มาก ไม่ว่ายศตำแหน่งจะมากแค่ไหน จะใหญ่แค่ไหนก็ตาม หน้าที่หลักของท่านก็คือปฏิบัติในศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อขัดเกลาตนเอง ให้ กาย วาจา ใจ ของเรา เบาบางจากกิเลสให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้าสามารถขัดเกลาจนกิเลสหมดสิ้นไปได้ก็ยิ่งดี ไม่ใช่สิ่งที่เราจะไปหลงยึดกับวัตถุภายนอก แล้วก็มาสร้างความเสียหายให้กับพระพุทธศาสนา

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และญาติโยมที่ฟังอยู่ ที่พลอยได้รับการบอกกล่าวไปด้วยแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๘ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)