[เถรี]

ตอนไปเป็นทหาร เจ้านายเขาพาไปเที่ยวซ่อง เพราะว่าทหารอยู่ชายแดนนาน ๆ ถ้าไม่มีแบบนี้ให้ เดี๋ยวได้คลั่งตายกัน แต่ถ้าหากไปตามเวลาปกติ ซ่องนั้นเจ๊งแน่ นักท่องเที่ยวอื่นเห็นทหารไปเป็นคันรถ ก็คงเผ่นกันหมด ก็เลยต้องไปนอกเวลา ประมาณบ่ายโมง บ่ายสองโมง ไปถึงบรรดาผู้คุม ที่เรียกกันอย่างไพเราะ ๆ ว่า "แมงดา" ก็ไปไล่ทุบประตูเรียกผู้หญิงออกมาทีละคน ๆ

อาตมาเห็นแล้วก็เหวอเลย เราลองนึกถึงผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด ๆ อยู่ใต้แสงใต้สี แล้วเวลาปกติดูได้หรือ ? ตอนบ่ายโมง บ่ายสองโมง ก็เพิ่งจะนอนกันเท่านั้นเอง นุ่งกระโจมอกหัวเป็นกระเซิงออกมา หน้าตาก็ไม่ได้แต่ง ศพชัด ๆ เลย...! เฮ้อ..เห็นแล้วก็ได้แต่นั่งเฉา สรุปว่าทำอะไรไม่ได้สักอย่าง..!

มารู้ทีหลังว่าโดนคุมประพฤติ หลังจากที่ฝึกทิพจักขุญาณ ได้มโนมยิทธิอะไรแล้ว ก็ไปดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย ไปต่อว่าผู้คุมประพฤติ เขาเรียกท่านว่าท่านย่า บอกท่านว่า "ผลบุญที่ผมทำมานั้น ชาตินี้ให้ผมเป็นพระเจ้าจักรพรรดิยังไม่สมกับบุญที่ทำมาเลย แล้วท่านย่าให้ผมแค่นี้..?"

ท่านบอกว่า "ไอ้หน้าอย่างมึง ถ้ารวยก็เลว..!" โห..พูดเพราะมากเลย แล้วท่านก็บอกว่า "ลองนึกดูสิลูก ในชีวิตนี้ ถ้าอยากได้อะไรจริง ๆ แล้วไม่ได้ มีไหม ?" กระผม/อาตมภาพพยายามนึกทวนไป..ไม่มี อะไรถ้าต้องการจริง ๆ ไม่ช้าก็เร็วจะได้ ก็เลยบอก "ไม่มีครับย่า ถ้าผมอยากได้จริง ๆ จะช้าจะเร็วก็ต้องได้"

ท่านเลยบอกว่า "เออ แล้วยังไม่พอใช่ไหม..? กำลังใจของพวกเอ็งนั้นล้นเกิน ถ้าไปแล้ว มักจะไปข้างเดียว ถ้าเป๋ออกนอกทางเมื่อไรก็ไปกระฉูด ดึงไม่กลับหรอก เพราะฉะนั้น...เอาไปแค่นี้แหละ..!" ตะเกียกตะกายแทบตาย ตอนที่ไม่อยากได้แล้ว..แหม..ไหลมาเทมา แต่ตอนที่อยากได้..ไม่ให้ นี่แปลว่าอะไร..? แล้วยังโดนด่าซ้ำอีกด้วย..!

ฉะนั้น...ถ้าหากว่าพวกเราไม่มีคนคอยคุมประพฤติแบบอาตมาละก็ ไปแล้วกลับยากนะ เหมือนอย่างกับพายเรือ แทนที่จะหันเข้าหาฝั่ง ดันหันหัวออกทะเล ก็ไปเรื่อยเปื่อยหาฝั่งไม่เจอเท่านั้นเอง