[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงบ่าย วันเสาร์ที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๖๖

ที่เหลือไปไหนหมด ? ต้องบอกว่ากำลังใจไม่ได้อยู่กับงาน ไม่ได้สมกับที่ตั้งใจสมัครมาปฏิบัติธรรมเลย ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่าการปฏิบัติธรรมเป็นการทวนกระแสโลก เหมือนกับการว่ายทวนน้ำหรือว่าปีนขึ้นที่สูง ในระยะแรกที่กำลังของเรายังน้อยอยู่ โอกาสที่จะเอาชนะใจตนเองเป็นเรื่องยากมาก เพราะว่าสิ่งที่กิเลสหรือว่ามารแสวงหามาเพื่อขวางกั้นพวกเรานั้น ส่วนใหญ่แล้วเป็นเรื่องที่เราชอบทั้งหมด ในเมื่อเราชอบก็เลยไม่คิดที่จะผลักไส

[/COLOR][/SIZE] ตาเห็นรูปแล้วชอบใจ หูได้ยินเสียงแล้วชอบใจ จมูกได้กลิ่นแล้วชอบใจ ลิ้นได้รสแล้วชอบใจ กายสัมผัสแล้วชอบใจ แค่นี้ก็ฟุ้งซ่านพอแล้ว ใจเรายังไปยินดีด้วยอีกต่างหาก..! ก็แปลว่าไม่ต้องแกะออกกันเลย

ครูบาอาจารย์บางท่านบอกว่า "เหมือนกับลิงติดตัง" เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักตัง ตังก็คือยางไม้ สมัยก่อนคนโบราณจะไปเจาะต้นไม้เอายางเหนียว ๆ มาใช้งาน อย่างเช่นว่าต้นโพธิ์ ต้นไทร ก็มียาง เมื่อรวบรวมได้จำนวนมากพอ ก็เอามาเคี่ยวไฟ จนกระทั่งเหนียวหนึบหนับ ส่วนใหญ่เขาเอาไปทากิ่งไม้ที่นกมาหากิน ถึงเวลานกมาเกาะก็ติดตัง..ดิ้นไม่ออก เขาก็มาจับเอาไปทำอาหาร แต่ปรากฏว่าสัตว์ประเภทลิงบางทีก็ขี้สงสัย ถึงเวลาเห็นคนทำอะไรก็มาลองด้อม ๆ มอง ๆ แล้วท้ายที่สุดก็ลองสัมผัสดู เลยติดไปด้วย ยิ่งดิ้นก็ยิ่งติดแน่น

เรื่องของอวิชชา ซึ่งถ้าหากว่าแปลตามรากศัพท์คือความไม่รู้ คำว่า ไม่รู้ ในที่นี้หมายถึง ไม่รู้เท่าทันในความเป็นจริง อย่างเช่นว่า สภาพร่างกายนี้ไม่เที่ยง แต่ด้วยความที่ร่างกายประกอบขึ้นมาจาก ดิน น้ำ ไฟ ลม เป็นร่างกายที่เราไม่เห็นช่องว่าง เราก็คิดว่ามั่นคง แข็งแรง เที่ยงแท้

ร่างกายนี้เป็นทุกข์ เรานั่งเมื่อยก็ขยับ ยืนเมื่อยก็เดิน หิวก็หาให้กิน ร้อนก็อาบน้ำ หนาวก็หาผ้าให้ กลายเป็นว่าปิดบังความทุกข์ไปหมด

แล้วท้ายที่สุดร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา ปัญญาไม่ถึง มองไม่เห็นว่าร่างกายนี้เปรียบเสมือนกับเสื้อตัวหนึ่ง ที่เราอาศัยใส่ใช้งานอยู่ชั่วคราว เมื่อถึงเวลาเสื้อตัวนี้หมดอายุ เราก็ต้องไปหาเสื้อตัวใหม่ ซึ่งก็จะได้มาตามบุญตามกรรมที่เราสร้างไว้ ในเมื่อมองไม่เห็นตรงนี้ ก็ไปยึดถือว่าเสื้อตัวนี้คือของกู..!