[เถรี]

ถามว่าดีไหม ? ดี..แต่บริบทของฝรั่งเขาก็คือ พอเด็กเริ่มหยิบช้อนเล่น เขาก็ส่งจานข้าวให้กินแล้ว ถึงเวลาจะละเลงเละไปทั้งบ้านก็ไม่ว่าอะไร หมดเวลาก็เก็บ ล้าง จับอาบน้ำอาบท่า ต่อให้แหกปากร้องว่าไม่ได้กินก็เรื่องของเอ็ง รอไปจนกว่าจะถึงมื้อหน้า โดนเข้าไปสักวันสองวันเด็กก็จะจำว่าถ้าไม่กินก็หิว จึงต้องรีบตักใส่ปาก ส่วนบ้านเรา บางทีสิบกว่าขวบแล้วยังไล่ป้อนอยู่เลย เราจะเห็นว่าเด็กฝรั่งพอเดินได้ปุ๊บ พ่อแม่จะจูงให้เดิน บ้านเราบางที ๗-๘ ขวบแล้วยังอุ้มเข้าสะเอวอยู่เลย..!

ในเมื่อบริบทของบ้านเราไม่ได้ เพราะว่าเราไม่เคยสอนให้เด็กคิด ให้เด็กทำด้วยตนเอง ยกเว้นพ่อแม่หัวก้าวหน้าไม่กี่บ้าน ในเมื่อเป็นในลักษณะอย่างนี้ เด็กก็เลยคิดเองทำเองไม่เป็น แล้วไม่ให้ท่องจำอีก ก็เลยไม่เหลืออะไรอยู่ในหัว ของเก่าก็ไม่ได้ ของใหม่ก็ไม่ดี การศึกษาบ้านเราก็เลยตกหลุมติดหล่มอยู่ทุกวันนี้

โดยเฉพาะครูบาอาจารย์เป็นหนี้ท่วมหัว กู้สหกรณ์ทุกรูปแบบที่กู้ได้ กระผม/อาตมภาพเคยถามเพื่อนว่า "ทำไมกู้ถึงขนาดนั้น ?" ตอบได้น่าชื่นใจมาก เพื่อนบอกว่า "เป็นหนี้ไว้แล้วเขาจะไม่ไล่เราออก" ฟังแล้วรู้สึกเห็นอนาคต..!

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าเป็นไปได้ กระผม/อาตมภาพจะฝากบรรดาท่านทั้งหลายที่เข้าไปเกี่ยวข้องในระดับสูงอยู่เสมอ ว่าให้คิดช่วยแก้ไขหน่อย ไม่อย่างนั้นแล้วการศึกษาของเราก็ยังคงล้าหลัง ตามหลังเขาไป ยิ่งนานก็ยิ่งโดนเขาทิ้งห่างไปทุกที

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๘ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)