[เถรี]

เมื่อมีโอกาสก็สอบถามพูดคุย ปรากฏว่าถ้าเกิดเป็นคนสิงคโปร์อย่างน้อยต้องเรียน ๒ ภาษา ภาษาแรกก็คือภาษาของตนเอง อย่างเช่นว่า ภาษาจีน ภาษาอินเดีย หรือภาษายาวี อีกภาษาหนึ่งอย่างน้อยต้องเรียนภาษาอังกฤษ เพื่อที่จะได้สื่อสารกันได้ทั้งประเทศ หรือถ้าหากว่าจะเอามากกว่านั้นก็เรียนภาษาจีนกับภาษาอังกฤษเพิ่มเติม เพราะว่าได้ใช้งานแน่นอน คนที่รู้ ๒ ภาษา ๓ ภาษา โอกาสได้งานทำมีมากกว่า

ดังนั้น..พอเห็นเขาบรรยายให้เด็กฟังตั้งแต่ชั้นอนุบาลด้วยภาษาอังกฤษ กระผม/อาตมภาพก็ยอมรับว่าการศึกษาของเราไม่มีทางที่จะสู้เขาได้ เพราะว่าบ้านเราขนาดจบปริญญาตรีแล้ว การสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษยังยากเลย เหตุเพราะว่าขาดความชำนาญ พอเขาถามมา เราก็ต้องมาคิดว่าเขาถามอะไร ? แปลภาษาอังกฤษเป็นไทยในหัว แล้วยังมีขั้นตอนว่าเราจะตอบอะไร ? แปลภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษในหัว กว่าที่จะอ้าปากตอบ เขาก็ไปแล้วอีก ๗ - ๘ ประโยคเป็นอย่างน้อย..!

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายดูในการประชุมเอเปคที่ผ่านมา ล่ามจีน ไม่ใช่ล่ามนะครับ กระผม/อาตมภาพอยากจะเรียกว่าเครื่องแปลภาษา เพราะว่าล่ามในความเคยชินของเขาก็คือ เจ้าตัวพูด ๑ ประโยค เราแปล ๑ ประโยค แต่นี่ไม่ใช่ คนพูดพูดไปเรื่อย คนแปลก็แปลไปเรื่อย ไม่มีการหยุดเลยครับ ต่อเนื่องตลอด พออีกฝ่ายหนึ่งตอบกลับมา ทางด้านนี้ก็แปลเป็นภาษาจีนให้เจ้านายตัวเองฟังยาวไปเลย

เมื่อการประชุมครั้งก่อน กระผม/อาตมภาพจำไม่ได้ว่า G20 หรืออย่างไร ที่มีล่ามผู้หญิงจีนคนหนึ่งสร้างความแตกตื่นให้กับเขาทั้งโลก ก็เพราะแปลในลักษณะอย่างนี้ แต่ปรากฏว่ามาครั้งนี้ ล่ามจีนทุกคนทำได้หมด แล้วเป็นการฝึกฝนกันเอง พอถึงเวลาจบปริญญาแล้วก็เข้าสถาบันภาษา จากสถาบันภาษามาก็ฝึกในการแปลแบบนี้อีก ๒ ปี คนเป็นพันล้าน ถ้าคุณไม่เก่ง ไม่ได้งานทำนะครับ

ดังนั้น..ในเรื่องของการศึกษาจึงเป็นเรื่องที่สำคัญสุด ๆ เพียงแต่ว่าบ้านเรานั้น นโยบายมักจะไม่ต่อเนื่อง ยิ่งในช่วงที่กระผม/อาตมภาพเรียนจบมาไม่นาน ใครมาเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ ก็มักจะคิดหลักสูตรของตัวเองขึ้นมา แล้วท้ายสุดไอ้หลักสูตรเอาเด็กเป็นศูนย์กลาง ไชลด์เซ็นเตอร์ (Child Center) ก็กลายเป็นหลักสูตร "ควายเซ็นเตอร์" ในความรู้สึกของผู้ปกครองส่วนใหญ่ เพราะว่าไม่ให้เด็กท่องจำ แต่ว่าจะให้เด็กคิดเอง ทำเอง ซึ่งไปไม่ได้กับบริบทของบ้านเรา ไอ้ระบบคิดเองทำเองนั้นเป็นของฝรั่งเขา