[เถรี]

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ ๒๙ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ หลายท่านก็คงเห็นคณะรวมใจภักดิ์ของท่านอาจารย์วิชชุ อารมณ์ดี มาช่วยดูแลแปลงเกษตรสาธิตของทางวัดท่าขนุนให้ ทางวัดของเราตอนนี้ก็เท่ากับว่ามีแปลงเกษตรสาธิตอยู่ ๓ ส่วน

ส่วนหนึ่งก็คือ แปลงสาธิตโครงการผักสวนครัวรั้วกินได้ ของชุมชนคุณธรรมวัดท่าขนุน ก็คือตรงจุดที่ผมตั้งใจซื้อเอาไว้เพื่อสร้างกุฏิเจ้าอาวาส แล้วกลายเป็นแปลงผักไปแทน

ส่วนที่สอง แปลงสาธิตเศรษฐกิจพอเพียงตามรอยศาสตร์พระราชา ซึ่งพอถึงเวลาแล้วก็ขาดคนดูแล ผมก็เลยต้องขอร้องคณะของท่านอาจารย์วิชชุมาช่วยดูแลต่อให้

ส่วนที่สามก็คือ แปลงสาธิตตามโครงการปลูกผักสวนครัวทั่วกาญจน์ต้านภัยโควิด-๑๙ ซึ่งทางจังหวัดกาญจนบุรีเซ็นต์เอ็มโอยูร่วมกับหน่วยราชการและคณะสงฆ์ ซึ่งความจริงแล้วน่าจะมีแปลงสาธิตโคกหนองนาอีกสักจุดหนึ่ง แต่พื้นที่ของเรามีไม่พอที่จะทำเพิ่มได้

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะว่าไปแล้วเป็นพื้นฐานของชาติไทยเรามาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ ก็คือประเทศเราเป็นประเทศเกษตรกรรม พอเริ่มมาเปลี่ยนเป็นอุตสาหกรรมก่อนผมเกิดไม่กี่ปี ก็เกิดการตัดไม้ทำลายป่าขนานใหญ่ เพราะว่าต้องการปลูกพืชผลการเกษตรเพื่อการส่งออก ซึ่งสมัยผมเรียนหนังสือชั้น ป.๒ ป.๓ ก็ต้องท่องแล้วว่า สินค้าส่งออกของประเทศไทยเราก็คือไม้สัก ยางพารา ข้าว ข้าวโพด นอกจากไม้สักที่แต่เดิมยังไม่มีการปลูกแล้ว อย่างอื่นล้วนแล้วแต่ต้องใช้พื้นที่ในการปลูกมาก

ในเมื่อต้องทำเป็นสินค้าส่งออก ก็เลยมีการตัดไม้ทำลายป่ากันขนานใหญ่ จนบ้านเราถึงปัจจุบันนี้มีพื้นที่ป่าเหลือแค่ ๑๐ กว่าเปอร์เซ็นต์ ถ้าหากว่าตามตัวเลขที่กรมป่าไม้รายงานมา มีประมาณ ๒๓ เปอร์เซ็นต์ นั่นเป็นเพราะดาวเทียมฉลาดน้อยไปหน่อย สแกนลงมาเจอสีเขียว ๆ ของสวนปาล์ม ของสวนยางพาราก็นับเป็นป่าทั้งหมด

ถ้าหากว่าสังเกตดู คนทองผาภูมิของเรา ช่วงเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ แพร่ระบาดตั้งแต่ปีที่แล้วถึงปีนี้ ประมาณ ๒ ปี มีผลกระทบน้อยมาก เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วทุกคน แม้แต่ท่านที่มีกิจการร้านค้าในตลาด ก็จะมีสวนของตนเอง ส่วนใหญ่ก็ปลูกพืชผักผลไม้อยู่ แต่อีกส่วนหนึ่งก็คือพี่น้องมอญพม่าซึ่งไม่มีที่ดินของตนเอง ส่วนใหญ่ก็ทำงานรับจ้าง แต่ถ้าพวกท่านสังเกตจะเห็นว่า ปัจจุบันนี้จำนวนมากเริ่มเป็นเจ้าของกิจการเล็ก ๆ แล้ว แต่ถ้าบอกว่าเจ้าของกิจการเล็ก ๆ ถ้าอย่างร้านลัดดาวัลย์ที่เขาเซ้งไป อันนั้นก็ไม่ถือว่าเล็ก เพราะว่าแทบจะเป็นร้านขายส่งขนาดใหญ่