[เถรี]

โดยเฉพาะในเรื่องของทาน ไม่ใช่ว่าทำมากแล้วจะดีเสมอไป เรื่องของทาน สำคัญตรงที่ทำบ่อย ๆ ทำน้อย ๆ ก็ได้ ขอให้ได้ทำ พอสภาพจิตของเราเคยชินกับการสละออก ก็จะสามารถทำมากขึ้นไปได้ ถ้าหากว่าเราทำมากทีเดียว สภาพจิตของเรายังมีมัจฉริยะ มีความตระหนี่ความหวงแหนอยู่ ทานที่เราทำก็ได้ผลไม่เต็มที่

การที่เราให้ทานเพื่อให้ได้ผลเต็มที่ อันดับแรก..วัตถุทานต้องได้มาโดยบริสุทธิ์ อันดับที่สอง...เจตนาในการให้ทานต้องบริสุทธิ์ อันดับสาม...ผู้ให้คือตัวเราเป็นผู้ที่มีศีลบริสุทธิ์ อันดับสุดท้าย...ผู้รับต้องมีศีลบริสุทธิ์ อานิสงส์ถึงจะได้เต็มสมบูรณ์บริบูรณ์ ส่วนใดส่วนหนึ่งบกพร่อง อานิสงส์ก็พร่องไปตามส่วน

ดังนั้น..ในเรื่องของการให้ทาน สำหรับพวกเราแล้ว ระดับบารมีสูง สามารถให้ได้ง่าย ให้ได้สะดวก เราก็เพิ่มการรักษาศีลและเจริญภาวนาเข้าไป โดยเฉพาะศีล ถือว่าเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้ ตัวตายดีกว่าศีลขาด ตอนแรกเราอาจจะต้องพยายามรักษาศีล แต่พอรักษาไปจนชิน ศีลจะย้อนกลับมารักษาเรา

ส่วนการภาวนานั้น อย่างน้อย ๆ เช้าเย็นต้องมีอย่างเป็นหลักเป็นฐาน เป็นงานเป็นการสัก ๒๐ - ๓๐ นาทีต่อครั้งก็ยังดี ส่วนในแต่ละวัน ถ้าหากว่าเราทำงาน เอาใจจดจ่ออยู่กับงาน เราว่างเมื่อไร กำลังใจค่อยกลับมาอยู่กับการภาวนา ถ้าทำอย่างนี้ ไม่ว่าทาน ไม่ว่าศีล ไม่ว่าภาวนา ท่านทั้งหลายก็จะเจริญก้าวหน้า สมดังความปรารถนาของตน

ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณร และเจริญพรให้แก่ญาติโยมทั้งหลายได้ทราบไว้แต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๓ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)