[เถรี]

"พูดถึงประมงไทยแล้วก็ไปนึกถึงความแสบของบรรดาประมงน้ำจืดแถววัดท่าซุง เอาอวนตีปลาหน้าวัดไปเป็นคันรถเลย แล้วขายในตลาดอุทัยธานีไม่ได้ เพราะทุกคนรู้ว่าเป็นปลาหน้าวัดท่าซุง เขาก็ไม่ซื้อ ต้องวิ่งไปขายถึงนครสวรรค์ พิจิตร กำแพงเพชร อาตมาไม่ได้คิดจะรบราฆ่าฟันกับเขาหรอก วันนั้นบังเอิญหูไปหาเรื่อง ไปได้ยินเขาคุยกันพอดี เขาบอกว่า“พระวัดนี้โง่ว่ะ เลี้ยงปลาไว้ให้เราขาย..!”อาตมาได้ยินนี่ฟิวส์ขาดเลย เอาเรือลงไปพร้อมกับโทรโข่งประกาศตลอดคุ้งน้ำ “ให้เวลาพวกเอ็ง ๑ เดือน ไปหาอาชีพใหม่ทำมาหากินซะ” แล้วไปติดต่อประมงจังหวัดอุทัยธานี ให้ช่วยติดป้ายเขตอภัยทานให้บริเวณหน้าวัดด้วย ปรากฏว่าประมงยอมไม่โผล่หัวมา

ครบ ๑ เดือนลงไป ปรากฏว่าเรือหาปลาทุกลำยังอยู่กันครบถ้วน เครื่องมือหลัก ๆ ก็คือตาข่าย ตาข่ายไนล่อนกว้าง ๒ เมตรยาว ๑๐๐ เมตรลำละ ๓ ผืน ขึงตรง ๒ ผืน ทแยง ๑ ผืนเป็นรูปตัว Z แล้วปลาที่ไหนจะรอดได้ อาตมาต้องประกาศซ้ำอีกรอบหนึ่งว่าให้เวลา ๒ ชั่วโมงเก็บขึ้นให้หมด ไม่อย่างนั้นแล้วอาตมาจะเก็บเอง ผ่านไป ๒ ชั่วโมงลงไป ทุกผืนยังอยู่เหมือนเดิม เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำ อาตมาก็จัดการสาวเลย เก็บขึ้นมาได้ ๖-๗ ผืน พวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดีว่าเอาแน่ ก็เลยช่วยกันเก็บ

อาตมาก็ไม่ว่า..สาวไปเรื่อย เจอกันกลางทางก็เอาคนละครึ่ง เอามีดตัดให้ เอ็งเก็บครึ่งนั้นเอ็งเอาไป ครึ่งนี้ข้าเก็บข้าเอามา ปรากฏว่ารุ่งขึ้นนรกแตก มีแต่คนแห่มาประท้วง ไม่มีโอกาสได้พบหลวงพ่อวัดท่าซุงหรอก พบท่านรองเจ้าอาวาส ก็คือท่านเจ้าคุณอนันต์ในปัจจุบัน ท่านเจ้าคุณฟังข้อมูลไปเต็ม ๒ รูหู พอตอนฉันเพลก็บอก “เล็ก..อย่าไปยุ่งกับเขาเลย” อาตมาก็ “ครับ” แต่อาตมาถือหลักทางทหาร “แม่ทัพอยู่แนวหน้า ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งจากแนวหลัง”

กลางคืนลงไปลุยใหม่ จัดการกวาดขึ้นมาอีก ๑๐ กว่าผืน ปรากฏว่าตำรวจวัดทนแรงกดดันมวลชนไม่ได้ มาเก็บเอาตาข่ายไปคืน คืนต่อมาอาตมาลงไปกวาดขึ้นมาใหม่อีก ไปหาป้าลำไย ป้าลำไยปกติแกจะหุงข้าวกระทะใบบัวใหญ่ บอกว่า “ป้า..ก่อไฟแล้วอย่าเพิ่งเอากระทะลงนะ” พอป้าก่อไฟเสร็จอาตมาก็หย่อนตาข่ายเผาเกลี้ยงเลย..!"