[เถรี]

วิธีแก้ก็ง่ายนิดเดียว คือแค่เปลี่ยนความรู้สึกเสียใหม่ ให้เห็นว่าการปฏิบัติธรรมนั้น เป็นหนทางเดียวที่จะนำเรารอดจากอบายภูมิ เพราะว่าตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เราทำความชั่วมานับไม่ถ้วน สามารถหนีเจ้าหนี้มาได้จนบัดนี้ ถ้าพลาดเมื่อไร ให้เจ้าหนี้ทวง ก็ต้องอยู่ในลักษณะที่โบราณเขาบอกว่า ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด

คราวนี้การที่เราสั่งสมความดีในศีล ในสมาธิ ในปัญญานั้น เป็นการสร้างวินัยให้เกิดกับตนเอง ก็คือต้องทำบ่อย ๆ ต้องตอกย้ำบ่อย ๆ จนกลายเป็นความเคยชิน ในการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา สิ่งไหนที่เราเคยชินแล้วก็จะไม่รู้สึกว่าหนัก สามารถทำได้โดยง่าย แต่ถ้าสังเกตดูคนทั่วไป รักษาศีลให้ครบ ๕ ข้อ ยังเป็นของยากสำหรับเขาทั้งหลายเหล่านั้นเลย

ดังนั้น...สิ่งต่าง ๆ ที่เป็นระเบียบวัดก็ดี ที่เป็นวินัยสงฆ์ก็ตาม ที่พวกเราจะต้องมาตอกย้ำยึดถือปฏิบัติกัน ต้องบอกว่าเป็นสิ่งที่ช่วยส่งเสริมให้เราเข้าใกล้มรรคผล ช่วยให้เราสามารถที่จะหลุดพ้นจากกองทุกข์อย่างเด็ดขาด

จะว่าไปแล้ว ก็เป็นห่วงบุคคลสมัยนี้ เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วมีแนวคิดที่ไม่เอื้อต่อการปฏิบัติธรรมเลย ก็คือเชื่อมั่นในตัวเองแบบโง่ ๆ บางทีถึงกับตั้งคำถามว่า นั่งหลับตาแล้วได้อะไร ? ช่วยอะไรสังคมนี้ได้บ้าง ? หรือช่วยอะไรโลกนี้ได้บ้าง ? เอาแค่ว่าการที่เรานั่งหลับตาเฉย ๆ โดยมีศีลสมบูรณ์ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่โกหกหลอกลวง ไม่ช่วงชิงผลประโยชน์คนอื่น ไม่ดื่มสุรา ไม่ติดยาเสพติด แค่นี้ก็ลดความวุ่นวายในโลกไปขนาดไหนแล้ว

แต่เขาทั้งหลายเหล่านั้น นอกจากไม่มีปัญญาแล้ว ยังตั้งแง่..ประมาณว่ากลัวดี "ถ้ากูไปทำอย่างมึง เดี๋ยวกูเป็นคนดี กูรับไม่ได้" ถ้าลักษณะอย่างนั้นก็ไม่ต้องโทษใคร คงต้องเวียนว่ายตายเกิดไปอีกนับชาติไม่ถ้วน

จะว่าไปแล้ว ก็เป็นเรื่องที่แปลกมาก เพราะว่าประเทศไทยของเราเป็นปฏิรูปเทส เป็นสถานที่เหมาะสมในการประพฤติปฏิบัติธรรม แต่ว่ากลับมีผู้ที่ตั้งใจประพฤติปฏิบัติจริง ๆ น้อยมาก ถ้าถามว่าน้อยมาก วัดจากอะไร ? วัดจากจำนวนของเรา ประชากรไทย ๖๕ ล้านกว่า ๖๖ ล้านคน ลองดูว่าที่เข้าวัดจริง ๆ จัง ๆ มีเท่าไร ?