[เถรี]

บรรดาโชเฟอร์ของรถยนต์ทั้ง ๓ คันของเรานั้นสุดยอดฝีมือมาก พาพวกเราผ่านหนทางที่คดเคี้ยววกวนยิ่งกว่าเส้นทางลี้-เถิน และที่อันตรายก็คือ มีเส้นทางที่คับแคบ และบางส่วนก็ถล่มหายไปเหลือจนถนนเพียงซีกกว่า ๆ เท่านั้นเอง..!

จนกระทั่งมาข้ามแม่น้ำที่มีสะพานแขวนขนาดใหญ่มหึมา เป็นเขตแดนระหว่างเมืองดาร์จีลิงก์ของอินเดียกับนครรัฐสิกขิม ก็ต้องไปทำการประทับตราขอวีซ่าในเล่มพาสปอร์ต

หลังจากนั้นแล้วสิ่งที่พวกเราเห็นก็คือหินถล่ม ซึ่งโครมครามตลอดลงมาเส้นทาง..! บางแห่งรถยนต์ก็กำลังเกรดอยู่ บางแห่งก็เกรดเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว บางแห่งก็เพิ่งถล่มลงมาใหม่ ๆ ให้หลบหลีกกันเอาเอง แทบจะเรียกว่าทุก ๆ ๑๐๐ เมตรก็ได้ ที่พวกเราต้องเจอเช่นนั้น และเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตร จนบางช่วงทางนครรัฐสิกขิมได้ทำอุโมงค์เอาไว้ เพื่อให้หลบปัญหาหินถล่มที่รุนแรงในจุดนั้น..!

เมื่อรถคันของกระผม/อาตมภาพผ่านพ้นออกมาได้ ปรากฏว่ารถอีก ๒ คันตามมาไม่ทัน เนื่องจากว่าจังหวะการหลบหลีก การหลีกรถที่สวนมา ตลอดจนกระทั่งการขับรถนั้น ต้องบอกว่าคนขับคันของกระผม/อาตมภาพนั้นมีฝีมือมากที่สุด จึงต้องมีการจอดรอกัน

หลังจากที่มากันครบแล้ว เดินทางต่อมาได้ประมาณกิโลเมตรเดียว เจ้าแม่นภิสราเทวีก็บอกว่า "เส้นทางข้างหน้าปลอดภัยแล้ว ไม่มีหินถล่ม" กระผม/อาตมภาพจึงได้แจ้งต่อคนในรถของเรา โดยเฉพาะพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. จากนั้นก็เกิดเมฆหมอกมืดมัวแทบจะปิดหนทาง เหมือนกับว่าพวกเราวิ่งไปในเมืองลับแลก็ปาน..!