[เถรี]

ท่านทั้งหลายจะหลีกจะหนีให้พ้นได้ด้วยก็ด้วยไตรสิกขาของพระพุทธเจ้าครับ ก็คือ การรักษาศีล เจริญสมาธิ และทำปัญญาให้เกิดด้วยวิปัสสนาภาวนา จนกระทั่งรู้แจ้งเห็นจริงว่าการเวียนว่ายตายเกิดของท่านนั้น ยาวนานทุกข์ยากเหลือเกิน เกิดความกลัวเกรง จัดเป็นภยตูปัฏฐานญาณ

เห็นว่าร่างกายนี้ก็ดี โลกนี้ก็ดี มีแต่ทุกข์แต่ภัยรอเราอยู่ เราควรที่จะหลีกหนีไปเสียให้พ้น

ถ้าหากว่าอารมณ์ใจแบบนี้เกิดขึ้น ต้องรีบกอบโกยให้เต็มที่ครับท่านทั้งหลาย เนื่องเพราะว่าโอกาสที่เราจะสร้างบุญสร้างกุศลนั้นมีน้อยอย่างยิ่ง โอกาสทั้งหลายเหล่านี้วนเวียนเป็นวงอยู่ตลอดเวลา ท่านถึงได้เรียกว่าวัฏฏะ การหมุนเวียน

เหมือนอย่างกับว่ามีห้องอยู่ห้องหนึ่ง เป็น ๒ ชั้นกลม ๆ ซ้อนกันอยู่ มีประตูข้างนอกกับประตูข้างใน แล้วห้องทั้ง ๒ ห้องหมุนวนอยู่ตลอดเวลา กว่าที่ประตูนอก ประตูในจะมาตรงกันนี่นานมากนะครับ แล้วถ้าเราไม่ฉวยโอกาสรีบหนีออกจากประตูนั้น ก็จะโดนกักขังอยู่ในห้องนี้ต่อไป จนกว่าการหมุนวนนั้นจะครบรอบให้เกิดช่องให้เราหลีกหนีได้อีกครั้งหนึ่ง ก็คือวาระกรรมเปิด วาระบุญเข้ามาสนอง แล้วไอ้เจ้าห้องหรือวงเวียนนี้ใหญ่เล็กไม่เท่ากันครับ บางท่านอาจจะ ๓ เดือน ๖ เดือนเปิดช่องทีหนึ่ง เพราะว่าเราสร้างความดีในอดีตมามาก แต่สำหรับบางท่าน อาจจะหลาย ๆ ปีกว่าที่จะเปิดช่องทีหนึ่ง

ในเมื่อท่านทั้งหลายมีโอกาสอยู่ทุกปี แม้จะเป็นหลักสูตรบังคับก็ตาม ทำไมท่านทั้งหลายถึงจะไม่พยายามรีบ ต้องใช้คำว่า "ใส่ตีนหมาโกยแน่บ" ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ละครับ บุคคลที่เห็นตนเองติดอยู่ในคุก เมื่อถึงเวลาประตูเปิด ก็มีแต่จะรีบเผ่นไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ แล้วเราเองยังจะเป็นผู้ประมาทอยู่อีกหรือ ?