[เถรี]

โดยเฉพาะในยุคสมัยที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้ลูก จึงเลี้ยงลูกด้วยเงิน ทุ่มเทความสะดวกสบายทุกอย่างให้ กลายเป็นเท้าไม่แตะพื้น เกิดอะไรตูมตามขึ้นมา อย่างเช่นว่าแผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด สึนามิถล่ม ต้องพลัดจากครอบครัวเมื่อไร จะตายอย่างทุเรศมาก เพราะว่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเดียว

ถ้ารักลูกจริง ต้องให้ลูกทำอะไรด้วยตนเองให้ได้ตั้งแต่เล็ก ลำบากก่อนแล้วจะสบายเมื่อปลายมือ ทำอย่างนี้ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นความรักที่แท้จริง เป็นผู้ที่ไม่ประมาทต่อชีวิต ไม่อย่างนั้นแล้วก็จะเกิดเรื่องของ "พ่อแม่รังแกฉัน" ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้จักจบไม่รู้จักสิ้น แล้วเราเองนั่นแหละที่จะสร้างปัญหาให้แก่สังคม เพราะว่าเลี้ยงลูกในทางที่ผิด

เพราะฉะนั้น...ในเรื่องที่พระเณรของเรา บางทีไม่เห็นความสำคัญ คิดว่าธรรมดาของเด็กต้องเป็นอย่างนั้น แต่เรื่องนี้ไม่ได้ ขณะเดียวกันญาติโยมอาจจะเห็นว่าไม่สำคัญ เด็กต้องมีดื้อบ้าง ซนบ้าง ขอบอกว่านี่ไม่ใช่เด็กทั่วไป แต่เป็นสามเณรและอายุ ๑๘ - ๑๙ ปีแล้ว จึงต้องจัดการ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าญาติโยมจะคิดอย่างไร เพราะว่าอาตมภาพเห็นแก่พระพุทธศาสนาและส่วนรวมมากกว่า

จึงขอเรียนถวายแนวทางไว้ให้แก่พระภิกษุสามเณรของเรา ตลอดจนกระทั่งเจริญพรให้แก่ญาติโยมได้ทราบเอาไว้ว่า ใครจะนำลูกหลานมาบวชที่วัดนี้ ต้องพร้อมโดนจับสึก หรือไล่ออกจากวัดได้ทุกเวลาด้วย..! ขอเจริญพร


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๓๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)