[เถรี]

ส่วนที่สามเณรว่ายังบวชไม่ครบตามที่พ่อแม่ตั้งใจไว้ ไอ้นั่นเป็นปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของอาตมา ปัญหาของที่นี่ก็คือเสียระเบียบวัด ญาติโยมเห็นก็เสื่อมศรัทธา อยู่ต่อไปก็เกิดโทษใหญ่แก่ตนเอง ส่วนปัญหาที่จะบวชอีกกี่วันนั้น เป็นปัญหาของเณร ไม่ใช่เป็นปัญหาของวัด ไปแก้ไขกันเอาเอง ส่วนเรื่องที่จะมาต่อรองขออยู่ต่อ ไม่ต้องคิดถึง ผมไม่เคยให้อะไรที่สร้างความเสียหายกับส่วนรวมต้องมาต่อรองกันสักครั้งเดียว..!

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายรู้ว่า ผมอยู่แค่ชั้น ป.๒ ผมก็ทำงานทุกอย่างด้วยตัวเองแล้ว หุงข้าว ทำกับข้าว ซักผ้า รีดผ้า เพราะว่าต้องการแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เนื่องจากว่าพ่อแม่ทำงานหนักมาก มีลูกตั้ง ๑๓ คน แม้ว่าจะตายตั้งแต่ตอนเด็ก ๑ คน เหลือแค่ ๑๒ คน การหาเลี้ยงปากท้อง ๑๐ กว่าปากไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าพ่อแม่จะกลับบ้านมาก็ ๓ ทุ่ม ๔ ทุ่ม ซึ่งพวกผมที่เป็นเด็กนอนสลบไสลไปนานแล้ว ตี ๒ ตี ๓ ท่านออกไปอีกแล้ว พวกผมตื่นขึ้นมา..ไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่เลย..!

แล้วสิ่งที่พ่อแม่จะมาจ้ำจี้จ้ำไชสอนนั้น..ท่านไม่มีเวลา จึงขึ้นอยู่กับจิตสำนึก เราต้องรู้คิดด้วยตนเองว่าพ่อแม่เหนื่อยยากเพราะเราขนาดนี้ เราควรที่จะทำอย่างไรเพื่อทดแทนท่านบ้าง ? ผมก็เลยกลายเป็นเด็กที่ต้องเรียนเก่งโดยอัตโนมัติ เพราะว่าความเหนื่อยยากทั้งปวงของพ่อแม่นั้น ทันทีที่รู้ว่าลูกสอบได้ที่ ๑ เหมือนกับว่าท่านหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เห็นรอยยิ้มของท่านแล้ว ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมทุ่มเทกับการเรียนนั้นไม่เสียเปล่า

อย่าลืมว่าผมอยู่ชั้น ป.๒ แม้ว่าสมัยนั้นจะเรียนกันตอน ๗ ขวบ ๘ ขวบ อยู่ชั้น ป. ๒ เต็มที่ก็ไม่เกิน ๑๐ ขวบ แล้วเณรทั้งสอง อายุ ๑๘ ปี กับ ๑๙ ปีแล้ว ไม่เคยคิดบ้างหรือว่า กว่าพ่อแม่จะเลี้ยงตนเองโตมาขนาดนั้น ท่านลำบากแค่ไหน ? แค่จะทำให้พ่อแม่ไว้วางใจด้วยการบวช และปฏิบัติตามระเบียบของวัด ตามศีลของเณร แค่นี้ทำไม่ได้ แล้วคิดว่าอนาคตจะมีไหม..!?

เพราะฉะนั้น..การที่ให้สึกไปไม่ใช่แค่ทางออกที่ดีที่สุด แต่ให้รู้ด้วยว่า ถ้าคุณอยู่ต่อไปในสังคม แล้วทำอะไรที่ไม่เหมือนเขา จะอ้างความสบายส่วนตัวที่พ่อแม่ให้มาไม่ได้ สังคมจะปฏิเสธคุณ ก็ได้แต่หวังว่าการโดนปฏิเสธจากวัดในครั้งนี้ ถ้าพอมีสมองอยู่บ้าง สามเณรจะต้องรู้จักคิดแล้ว ว่าถ้าไปทำที่อื่น ไม่ใช่ที่วัด ตนเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง..!