[เถรี]

สมัยหนึ่งหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านมอบคาถาให้ ๒ บท แต่ท่านให้ใช้ต่อเนื่องกันเป็นบทเดียว เป็นคาถาของท่านปู่ท้าวเวสสุวรรณบทหนึ่ง เอาไว้ป้องกันอันตรายทุกอย่าง และเป็นคาถาของสมเด็จพระพุทธกัสสปอีกบทหนึ่ง เอาไว้ป้องกันโรคภัยไข้เจ็บ โดยเฉพาะใช้ในการเสกข้าวกิน

ตัวคาถาว่า พุทธังมัดจิต ธัมมังมัดใจ ศัตรูทั้งหลาย วินาศสันติ บทที่สองว่า พุทธังมัดจิต ธัมมังมัดใจ โรคภัยทั้งหลาย วินาศสันติ

ถ้าหากว่าเสกอาหารจะเป็นยา ตั้งใจอธิษฐานรักษาโรค ป้องกันโรคอะไรก็ตามแต่ใจของเรา แต่ให้นึกถึงเจ้าของพระคาถาก็คือสมเด็จพระพุทธกัสสปด้วย ถ้าจะป้องกันภัยอันตราย ก็นึกถึงท่านปู่ท้าวเวสสุวรรณด้วย แต่ว่าต้องบูชาครูเสียก่อน ก็คือมี บัวขาว ๕ ดอก เทียนขาว ๕ เล่ม ธูป ๕ ดอก ตั้งใจบูชาครู ขออนุญาตต่อสมเด็จพระพุทธกัสสปและท่านปู่ท้าวเวสสุวรรณ ขอให้ใช้คาถานี้แล้วให้มีผลดังที่ท่านตั้งใจประสิทธิ์ประสาทให้ด้วย

พูดง่าย ๆ ว่าเราต้องเล่นทุกท่า ในเมื่อสารพัดศาสตร์ ทั้งสมัยใหม่ สมัยเก่าเอาไม่อยู่ ก็ต้องเพิ่มไสยศาสตร์เข้าไป แต่ว่าไสยศาสตร์ตัวนี้ จะว่าเป็นไสยศาสตร์โดยตรงก็ไม่ใช่ เพราะเป็นคาถาที่พระพุทธเจ้าประทานมา ต้องใช้คำว่าพุทธศาสตร์ถึงจะถูกต้อง

แล้วโดยเฉพาะวันนี้เป็นวันพระใหญ่ ข้างแรม โบราณเขาเชื่อว่าเป็นวันยมบาลปล่อยผี แล้วทำไมถึงไปตรงกับเมืองจีนได้ก็ไม่รู้ เพราะว่าข้างแรมวันนี้ ของทางเมืองจีนเขาถือว่าเป็นวันปล่อยผีเหมือนกัน แล้วเป็นวันปล่อยผีประจำปีด้วย ท่านทั้งหลายต้องภาวนาเกาะภาพพระให้ดี ผีอะไรมา ก็ตั้งใจอุทิศส่วนกุศลให้เขาไป เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วผีที่มาก็คือผู้ที่ลำบาก อยากได้ความช่วยเหลือ

แต่คราวนี้การที่ผีซึ่งลำบากอยู่มาขอความช่วยเหลือ ก็เหมือนกับขอทานมาหาเรา แต่งตัวอย่างไรก็เป็นแบบขอทาน เช่นเดียวกันกับผีที่มาหาเราเพราะไม่มีบุญ ไม่มีกุศล แต่งตัวได้ดีที่สุดก็คือที่พวกเรามักจะวิ่งกันป่าราบ..! ถ้าหากว่าพวกเราเข้าใจว่า นั่นสวยที่สุดที่เขาทำได้แล้ว แทนที่จะกลัว..ก็จะกลายเป็นสงสารเขาแทน แต่ถ้ายังทำใจไม่ได้ ก็วิ่งไปห่าง ๆ แล้วค่อยไปอุทิศส่วนกุศลให้เขาก็ได้ เพราะว่าส่วนใหญ่ที่มาก็คือต้องการส่วนกุศล