[เถรี]

อย่างสมัยพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง พอถึงเวลาท่านว่าบุคคลใดบุคคลหนึ่ง โดยไม่ได้ออกชื่อออกนามตรง ๆ จะได้ไม่ทำให้เขาเสียหน้า แต่ปรากฏว่าแทนที่จะรู้ตัวแล้วไปแก้ไข ออกจากโบสถ์มา กลับไปเที่ยวถามกันว่า "หลวงพ่อว่าใครวะ ?"

แทนที่จะคิดว่า ท่านว่าเรา เราควรที่จะแก้ไข กลับไปเที่ยวมองหาว่าใครที่เป็นอย่างนั้น จึงทำให้คนจำนวนมากด้วยกัน แม้จะอยู่กับครูบาอาจารย์ที่ดีที่สุดอย่างพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง แต่ก็เอาดีไม่ได้ เพราะว่าไม่มองข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่แก้ไข กาย วาจา ใจ ของตนเอง โดยเฉพาะที่ปฏิบัติธรรมแล้วก็ทิ้ง

ถึงเวลาทางวัดจัดการปฏิบัติธรรมเมื่อไร ก็รีบสมัครมาด้วยความกระตือรือร้น กิเลสกินเราปีละ ๓๖๕ วัน วันละ ๒๔ ชั่วโมง แล้วอย่างปีนี้ทางวัดจัดการปฏิบัติธรรมมา ๘ ครั้งเท่านั้น ถ้าเฉลี่ยว่าครั้งละ ๓ วัน ก็เพิ่งจะ ๒๔ วัน อีก ๓๐๐ กว่าวัน เราโดนกิเลสกินตลอดเวลา แล้วคิดว่าจะเอาดีได้ไหม ?

ถ้าหากว่าเราขาดสำนึกว่า เรื่องของกิเลสกินเราอยู่ตลอดเวลา ทุกเวลา ทุกวินาที ทุกชั่วลมหายใจ ส่วนเราเอง ผู้ที่จะต่อสู้กับกิเลส กลับต้องไปรอเวลา รอโอกาส กิเลสไม่เคยรอนะ..! แล้วเมื่อไรเราถึงจะชนะได้ ?