[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ที่พวกเราจุดไฟก็ดี เปิดไฟก็ดี เพื่อกันผีด้วยความกลัวนั้น ก็ถือว่าทำถูกในระดับหนึ่ง ก็คือกันได้เฉพาะท่านที่กำลังน้อย แต่ว่าท่านที่กำลังมากนั้น แม้เวลาเที่ยง ๆ แสงแดดสว่างเจิดจ้า ท่านก็โผล่มาหน้าตาเฉย..!

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่าเราศึกษาไปแล้ว ก็อาจจะทำให้เราเข้าใจ จนกระทั่งเห็นใจว่าผีนั้นแท้ที่จริงแล้วลำบากกว่าพวกเราหลายเท่านัก ก็อาจจะเลิกรังเกียจผี เลิกกลัวผีไปเหมือนกับกระผม/อาตมภาพก็เป็นได้

ส่วนที่กุฏิหลังนี้นั้น นอกจากบรรดาเจ้าที่ ซึ่งลูกหลานผู้สร้างกุฏินำมาไว้ ถ้าเป็นภาษาบ้านเราก็คือ "ผีบ้านผีเรือน" หรือว่า "ผีปู่ย่าตายาย" เมื่อกระผม/อาตมภาพเข้ามาอาศัยครั้งแรก ท่านขอร้องให้ยกย้ายพระพุทธรูปขึ้นให้สูงกว่า เนื่องเพราะว่าหิ้งพระนั้นอยู่ต่ำกว่ากล่องเก็บกระดูก จึงทำให้ท่านไม่สามารถที่จะอยู่อาศัยในบริเวณกล่องนั้นได้

กระผม/อาตมภาพจึงต้องย้ายพระพุทธรูปสมเด็จองค์ปฐม ที่ทางพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. นิมนต์มาประจำกุฏิ ให้ขึ้นไปอยู่บนหลังกล่องแทน ท่านทั้งหลายเหล่านี้จึงมีความสุขขึ้นมาได้ในระดับหนึ่ง เพราะว่าอันดับแรกเลยก็คือ ท่านเป็นเจ้าของสถานที่ ท่านมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ เพราะว่าลูกหลานตลอดจนอดีตเจ้าอาวาส คือหลวงพ่อศรี - พระครูนนทมงคลวิศิษฐ์ (ศรี โอภาโส) อนุญาตให้ท่านอยู่ได้

กระผม/อาตมภาพเอง เมื่อไปที่ใดที่หนึ่งก็มักจะมีประสบการณ์เหล่านี้เสมอ มีเรื่องตลกที่อยากจะเล่าให้ฟังก็คือ มีอยู่วันหนึ่ง ทางด้านญาติโยมยกอาหารมาถวายที่กุฏิแห่งนี้ แล้วก็มีผีตามมา บอกว่า "ขอกินด้วย เห็นแล้วอดใจไม่ไหว เพราะว่ามียำกบมาด้วย"

กระผม/อาตมภาพจึงไล่ลงไป บอกว่าให้ไปรอที่โคนไผ่ริมน้ำ เดี๋ยวจะเอาไปส่งให้ตรงนั้น กินได้..แต่ห้ามขึ้นมาที่กุฏินี้รบกวนผู้หนึ่งผู้ใดเป็นอันขาด เพราะว่าท่านทั้งหลายเหล่านี้ ต้องบอกว่าเป็นเจ้าของสถานที่เช่นกัน ก็คืออยู่รอบ ๆ บริเวณวัดนี้ โดยเฉพาะทางด้านนี้มีเยอะมาก เพราะว่าเป็นที่ตั้งของป่าช้า แล้วทำให้กระผม/อาตมภาพเกิดความเข้าใจว่า โบราณเวลาเซ่นผี ถึงต้องมี กุ้งพล่า ปลายำ เพราะว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้นั้น น่าจะเป็นสิ่งที่มีรสชาติอร่อยในความรู้สึกของผี..!