[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๐ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ เมื่อสักครู่นี้ผมประชุมเสร็จ ก็ส่งงานทางไลน์ให้ท่านปู (พระพงษ์สิทธิ์ สนฺตจิตฺโต) ทำ clipping news คราวนี้ด้วยความที่ผมเหนื่อยมาก ก็ได้หน้าลืมหลัง แก้แล้วแก้อีก จึงต้องขออภัยคนทำงานไป ท่านปูบอกว่า "ปัจจุบันนี้งานนี้ไม่มีใครช่วยผมแล้วครับ" พูดง่าย ๆ ก็คือกลัวโดนว่าถ้าผิดพลาดแล้ว จะโดนผมตำหนิหรือกลัวว่าจะโดนผมด่า ผมก็ไม่นึกว่ากำลังใจของพวกท่านจะห่วยแตกได้ขนาดนี้..!

แต่จะว่าไปแล้ว สมัยที่ผมอยู่วัดท่าซุงก็เป็นแบบนี้นะครับ ก็คือบรรดาพระเถระที่อยู่เวรยามหน้าห้องทำงานของหลวงพ่อวัดท่าซุง พอมีอะไรผิดพลาด..โดนท่านด่า ก็เตลิดเปิดเปิงหมด..อยู่ไม่ได้ มีผมนี่แหละครับ..ที่โดนส่งเข้าไปแล้วเขาหวังว่า "มึงตายคาที่แน่นอน..!" แต่ปรากฏว่าผมอยู่นานที่สุด อยู่จนกระทั่งหลวงพ่อวัดท่าซุงมรณภาพไปเลย

เพราะผมมีความคิดว่า ถ้าหลวงพ่อด่าก็คือผมผิด ผมต้องแก้ไขตรงจุดนั้นและจะไม่ให้ผิดอีก ซึ่งพวกท่านเองอาจจะไม่มีกำลังใจอย่างนี้ แล้วบรรดาพี่ ๆ ที่เตลิดเปิดเปิงไปหลังจากหลวงพ่อท่านด่าแล้ว ก็คงไม่ได้คิดอย่างนี้ ความคิดของผมก็คือ ไม่มีพ่อที่ไหนอยากฆ่าลูกหรอก ยกเว้นว่าลูกนั้นเหลือเข็นจริง ๆ ถ้าท่านด่าแปลว่าเรายังแก้ไขได้

ถ้าท่านที่อยู่กับผมนานหน่อย จะได้ยินผมบอกอยู่ประโยคหนึ่งว่า "แม้แต่การทำความดี เราก็ต้องหน้าด้าน เพราะว่าถ้าคุณหน้าไม่ด้านไม่ทนพอ คุณจะทนทำต่อไม่ได้ครับ"

พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ชัดเจนเลยว่า "อานันทะ...ดูก่อนอานนท์ เราจักไม่ปฏิบัติต่อพวกเธอด้วยความทะนุถนอม เหมือนกับช่างหม้อที่ปฏิบัติต่อหม้อดินที่ยังเปียกยังดิบอยู่ แต่เราจักกระหนาบแล้วกระหนาบอีก ชี้โทษแล้วชี้โทษอีก บุคคลที่มีมรรคผลเป็นแก่นสารเท่านั้นจึงจักทนอยู่ได้"