[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๓๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ นอกจากวุ่นวายกับโรงพยาบาลสนาม และการประชุมพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ แล้ว ส่วนหนึ่งที่พระเณรของเรา หรือว่าญาติโยมทางบ้านอาจจะเห็นว่าไม่สำคัญ ก็คือสั่งให้สามเณรสึกไป ๒ รูป

ถ้าหากว่าทุกท่านโดยเฉพาะพระสังเกตจะเห็นว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเสมอ จะไม่รอให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โต จนกระทั่งแก้ไขได้ยากแล้วค่อยมาจัดการ ซึ่งเรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายมองการณ์ไกล หรือว่ามองภาพรวมของพระพุทธศาสนาก็จะเข้าใจ

เนื่องเพราะว่าสามเณรอายุ ๑๘ ปี และ ๑๙ ปีแล้ว อายุขนาดนี้ แม้กระทั่งกฎหมายก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ เพราะว่าอนุญาตให้เลือกตั้งได้ ต้องรู้คิดว่าอะไรควร อะไรไม่ควร แต่คราวนี้บวชเป็นสามเณรมา แล้วก็ทำตัวตามสบายเหมือนฆราวาส การสวดมนต์ ทำวัตร บิณฑบาต กรรมฐาน ไม่สนใจ เรื่องนอนเรื่องกินนั้นสำคัญกว่า

อันดับแรกเลยก็คือ ทำให้เสียระเบียบ และอาจจะเป็นที่เลียนแบบทำตามของคนอื่น คือถ้ากระผม/อาตมภาพไม่จัดการไป บรรดาพระใหม่ที่เพิ่งบวชไม่นาน แล้วก็คิดสั้น เห็นว่าทำแบบนั้นแล้วสบาย เกิดเลียนแบบทำตามบ้าง ความเป็นวัดก็พังบรรลัยหมด

ประการที่สอง สำคัญยิ่งกว่านั้นอีก สามเณรคือเชื้อสายของสมณะ เป็นปูชนียบุคคลที่ชาวบ้านเขาเคารพนับถือ ถ้าไม่ทำตัวสมกับที่เขาเคารพนับถือ ตายไปเมื่อไร จะรู้ว่าโทษหนักแค่ไหน..!

ประการต่อไปก็คือ เรื่องแบบนี้จะหวังให้พ่อแม่อบรมลูกให้เปลี่ยนแปลงจริตนิสัยนั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าอายุ ๑๘ - ๑๙ ปีนี่ฝังรากลึก กลายเป็นไม้แก่ดัดไม่ได้ไปแล้ว ต้องโทษว่าเป็นความผิดของพ่อแม่ด้วยที่เลี้ยงลูกแบบ "พ่อแม่รังแกฉัน" ก็คือประเคนความสะดวกสบายทุกอย่างให้ลูก โดยที่ไม่ได้คิดว่าถ้าตนเองปุบปับตายไป แล้วลูกจะอยู่อย่างไร ? เพราะว่านอกจากกินกับนอนแล้ว ก็ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเดียว..!

ดังนั้น...ถ้าหากว่าให้อยู่ต่อไป มีแต่โทษเกิดขึ้นมากกว่า อย่าลืมว่าสามเณรมีศีลมากกว่าฆราวาสทั่วไป ในเมื่อลงทุนด้วยต้นทุนที่สูงกว่า ถ้าขาดทุนก็ขาดทุนมากกว่า อยู่ต่อไปวันหนึ่งก็ขาดทุนวันหนึ่ง อยู่ต่อไปวันหนึ่ง โทษก็หนักขึ้นวันหนึ่ง ผมจึงต้องให้สึกตั้งแต่เนิ่น ๆ