[เถรี]

ดังนั้น..ในเรื่องที่เป็นอจินไตย คือเรื่องที่ไม่ควรที่จะเอามาคิดทั้ง ๔ อย่าง ซึ่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเอาไว้นั้น มีข้อหนึ่งคือกรรมวิบาก การส่งผลของกรรม ไม่ว่าอย่างไร เราก็ต้องรับผลอันนั้น สิ่งหนึ่งประการใดที่ดีสำหรับผู้อื่น แต่สำหรับผู้ที่จะรับผลของกรรมหรือว่าต้องรับผลของกรรมนั้น สิ่งนั้นกลับกลายเป็นส่งผลร้ายไปให้

ท่านทั้งหลายจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องส่งยามา เพราะว่ากระผม/อาตมภาพเองฉันยามาทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็นยาฝรั่ง ยาไทย หรือว่ากระทั่งยาโบราณ ยาพระบอก ยาผีบอกทุกประเภท แม้กระทั่งกลายเป็นหนูลองยาของเวชศาสตร์เขตร้อนก็ตาม

ดังนั้น..ในส่วนนี้กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ประคับประคองร่างกายไปวันหนึ่ง ๆ อาศัยการสร้างบุญสร้างกุศลเพื่อบรรเทาเบาบางเคราะห์กรรมตรงนี้ลงไป โดยที่ไม่เคยคิดว่าจะอยู่ได้มากกว่าวันนี้ สิ่งที่ทำจึงเป็นการปฏิบัติหน้าที่ในลักษณะวันนี้เป็นวันสุดท้าย ในเมื่อกระทำวันนี้เป็นวันสุดท้าย เราจึงต้องทำให้ดีที่สุด ทำให้เต็มที่ที่สุด

ตรงจุดนี้ ครูบาอาจารย์คือพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านทำองค์เป็นตัวอย่างให้กระผม/อาตมภาพเห็นมาตั้งแต่ปี ๒๕๑๘ จนถึง ๒๕๓๕ ตลอดระยะเวลา ๑๗ ปีเต็ม ๆ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านปฏิบัติหน้าที่โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยาก สร้างทั้งในสิ่งที่เป็นสาธารณประโยชน์ สร้างทั้งในสิ่งที่เป็นหลักธรรม สร้างทั้งในสิ่งที่เป็นอนุสรณ์สถานสำหรับท่านเอง

แม้ว่าท่านไม่ได้ตั้งเจตนาจะทำเป็นอนุสรณ์สถานสำหรับตนเอง แต่ถ้ากล่าวถึงศาลา ๒ ไร่ ศาลา ๔ ไร่ ศาลา ๑๒ ไร่ หรือว่าวิหารแก้ว ๑๐๐ เมตร ก็จะไม่มีการนึกถึงผู้อื่น ทุกรูปทุกนามล้วนแล้วแต่นึกถึงพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ว่าเป็นผู้ริเริ่ม เป็นผู้สร้างทั้งสิ้น

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงเป็นเรื่องที่ท่านก็กระทำให้เห็นแล้วว่า สิ่งที่ท่านทำนั้นท่านก็ทำเป็นวันสุดท้ายเช่นกัน แล้วอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของท่านนั้น หนักหนากว่ากระผม/อาตมภาพหลายเท่า แม้กระทั่งบางวัน ท่านเองอยากจะฉันแกงเผ็ด เพราะว่าปากคอจืดหมด ขาดสารอาหารอย่างแรง เพียงแค่เอาช้อนแตะน้ำแกงหน่อยหนึ่งแล้วแตะปลายลิ้น โรคภัยไข้เจ็บที่กินท่านอยู่ก็ทำให้อาการเจ็บปวดอักเสบที่เป็นอยู่นั้น ทันทีที่รับรสเผ็ดเข้าไป ท่านบอกว่าอักเสบไปถึงลำไส้..!