[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๒๒ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ บันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนหายไป ๑ วัน เพราะว่าเมื่อวานมีผู้หวังดีปรารถนาดี ฟ้องผู้ว่าราชการจังหวัด ฟ้องผู้อำนวยการสำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัด ฟ้องนายอำเภอ ฟ้องมาถึงนายกเทศมนตรี ว่าวัดท่าขนุนจัดปฏิบัติธรรม มีคนตั้งสามสี่ร้อย..! จะเป็นแหล่งแพร่เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ที่ใหญ่มาก ซึ่งบางทีคนฟ้องก็ไม่ทราบว่าตัวกระผม/อาตมภาพ อยู่กับท่านนายอำเภอและท่านนายกเทศมนตรี และทั้งสองท่านก็เพิ่งจะมาตรวจวัดไปไม่กี่ชั่วโมง

สิ่งที่ท่านเห็นก็คือ รวมทั้งพระ รวมทั้งโยม รวมทั้งหมาอีก ๒๐๐ กว่าตัว ก็ยังไม่ถึง ๓๐๐ อยู่ดี แต่ในส่วนที่เสียเวลาก็คือ ทางสำนักงานพระพุทธศาสนาจังหวัด ซึ่งต้องบอกว่าคอยดูแลวัดต่าง ๆ และผู้ว่าราชการจังหวัดที่เป็นประธานคณะกรรมการควบคุมโรคติดต่อของจังหวัดกาญจนบุรี ที่ต้องชี้แจงกันนาน

เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าคนเรากำลังใจดีก็จะไม่เกิดขึ้น แต่ว่าตัวคนฟ้องนั้นกำลังใจแย่มาก ทนเห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้ ความจริงจะว่าไปแล้ว หลวงวิจิตรวาทการท่านก็ว่าเอาไว้ถูก ท่านแต่งกลอนไว้ว่า

"อันที่จริงคนเขาอยากเห็นเราดี.....แต่ถ้าเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้
จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย.......ไม่มีใครเขาอยากเห็นเราเด่นเกิน"

ตรงจุดนี้..เมื่อเกิดการฟ้องร้องและต้องเสียเวลาไปชี้แจง ก็ทำให้ได้เห็นอย่างชัดเจนอยู่ ๒ ด้านด้วยกัน ด้านแรกก็คือตัวเรา กำลังใจมี รัก โลภ โกรธ หลง เหลืออยู่เท่าไร ? อีกด้านหนึ่งก็คือตัวเขา กำลังใจมี รัก โลภ โกรธ หลง เหลืออยู่เท่าไร ? เมื่อพิจารณาแล้วก็เกิดความสงสารขึ้นมาแทน คือ เรื่องของยศ เรื่องของตำแหน่งมาพร้อมกับภาระงานที่หนักมาก แต่เป็นเรื่องแปลกที่ว่า ท่านทั้งหลายเหล่านี้อยากได้ครับ ได้ไปแล้วก็ทำงานไม่เป็น ลำดับความสำคัญของงานไม่เป็น

อย่างเช่นว่าระยะนี้ เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด ทำอย่างไรที่จะจัดการให้เรื่องนี้จบลงเร็วที่สุด เราก็กลับไปทำเรื่องเหลวไหลอื่นแทน ทั้ง ๆ ที่ทำงานไม่เป็น แต่อยากได้ยศ อยากได้ตำแหน่ง เมื่อเห็นคนอื่นมีทีท่าว่าจะได้ก็เตะสกัด แทงข้างหลัง ทำทุกวิถีทางที่จะให้อีกฝ่ายมัวหมอง

แต่ขอให้เชื่อกระผม/อาตมภาพเถอะ ต่อให้ตัวกระผม/อาตมภาพมัวหมองไปจริง ๆ อย่างที่เขาทำ ยศและตำแหน่งก็ไปไม่ถึงเขาอยู่ดี กลายเป็นตีงูให้กากิน เพราะความโง่ของตัวเองที่ถูกคนอื่นหลอกใช้..!