[เถรี]

เพราะเขาไปแล้วเขารู้สึกว่าเขามีความสุข เนื่องจากว่าอินทรีย์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ได้รับการกระตุ้น ตาเห็นรูป มีสาวสวย ๆ มาฉอเลาะ ป๋าคะป๋าขา หูได้ยินเสียง มีดนตรี มีคาราโอเกะ มีสาวอ้อนอยู่ใกล้ ๆ จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส ได้ทั้งเหล้าได้ทั้งเบียร์ลงไป กายสัมผัส สิ่งทั้งหลายเหล่านี้กระตุ้นให้เกิดปีติชั่วครั้งชั่วคราวขึ้นมา ก็เลยรู้สึกว่าตนเองทำอย่างนั้นแล้วมีความสุข โดยที่ไม่ได้คิดว่าถึงเวลาจะมีทุกข์ภายหลัง เพราะลูกเมียจับได้ก็บ้านแตก เมื่อกลับมาจากการเที่ยว สิ่งกระตุ้นเร้าต่าง ๆ หมดไปก็กลายเป็นไม่มีความสุขอีก จึงต้องตะเกียกตะกายไปเที่ยวใหม่

กลายเป็นคนติดการเที่ยวกลางคืน ซึ่งเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้สรรเสริญ จัดว่าเป็นอบายมุขอย่างหนึ่ง อบาย แปลว่าทางเสื่อม ทางแห่งความตกต่ำ หรือจะแปลว่านรกไปเลยก็ได้ มุขะ แปลว่า เบื้องหน้า ตรงหน้า ปากทาง หนทางที่นำไป อบายมุขคือหนทางที่นำไปสู่ความเสื่อม

ถ้าหากว่าเราอยากมีความสุข ขอให้เข้ามาปฏิบัติธรรม ทันทีที่เราเริ่มชนะใจตนเองได้ จากผู้ที่ไม่มีศีลก็เริ่มมีศีล จากผู้ที่ไม่มีสมาธิก็เริ่มมีสมาธิ จะเกิดปีติขึ้นจากภายใน ทำให้ไม่อิ่ม ไม่เบื่อ ไม่หน่ายในการปฏิบัติ ไม่ต้องไปอาศัยสิ่งกระตุ้นเร้าจากภายนอก เมื่อเป็นเช่นนั้นความสุขนี้ก็จะยั่งยืนกว่า แต่ถ้าเผลอเกิดใหม่ก็ทุกข์อีก

เมื่อโยมไม่ตอบอาตมาก็ตอบให้ เหมือนที่หลวงปู่หลวงพ่อบางท่านกล่าวว่า “รู้ทุกเรื่องแหละ แต่แพ้ใจตัวเอง” รู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วจะเดือดร้อนทีหลัง รู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วจะลำบากทีหลัง รู้ว่าเบิกค่าแรงไปหมดถึงเวลาทำแล้วจะไม่ได้ค่าแรงเลยก็จะเบิก เสร็จแล้วก็ขอเบิกล่วงหน้าอีก ก็เป็นหนี้เป็นสินอีรุงตุงนังไปเรื่อย