[เถรี]

(หลังจากหยุดพูดไปสักพักหนึ่ง) ที่คิดว่าเงียบ เอาจริง ๆ แล้วมีสารพัดเสียง พออารมณ์ใจนิ่งแล้วก็ขยายความรู้สึกออกไป รับรู้เสียงรอบข้างทีละเสียง ๆ จนครอบคลุมหมดแล้ว ก็ขยายกว้างออกไปเรื่อย ๆ รับเสียงได้ไกลขึ้น ๆ จนกระทั่งได้ทั่วโลก จนกระทั่งได้ถึงโลกอื่นด้วย แต่ถ้าฝึกได้แล้วจะกลุ้มใจ ไม่อยากฟังก็ได้ยิน มีโยมอยู่คนหนึ่ง ใครอยู่ใกล้เขารู้ความคิดหมด อ่านได้เป็นประโยค ๆ เหมือนตัวหนังสือเลย แต่ว่าเครียด ที่เครียดเพราะว่าคนคิดอย่างหนึ่งแต่พูดอีกอย่างหนึ่ง

นั่นก็คือมายา สิ่งที่ฉาบอยู่ภายนอก ว่าไปแล้วก็เหมือนเขาหลอกลวงเรานี่แหละ ด้วยความที่เขาเป็นคนตรงไปตรงมา พอไปเจอคนที่ปากไม่ตรงกับใจก็เลยเครียด อยากรู้ว่ามีวิธีไหนที่จะไม่ให้รู้ความคิดของคนอื่น ก็มี ๒ วิธีด้วยกัน วิธีแรกก็คือยกกำลังใจให้ไปอยู่ระดับกลาง ๆ ของสมาธิ อย่าอยู่ระดับอุปจารสมาธิและอย่าอยู่ในฌาน ๔ ก็จะตัดการรับรู้ออกไป วิธีที่ ๒ ก็คือไปหาอะไรที่ฟุ้งซ่านเป็น รัก โลภ โกรธ หลง ไปเลย สมาธิจะตกหายไปก็ไม่ต้องรู้อีก