[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งที่ท่านอาจารย์บ๊ะได้เล่าให้ฟังก็คือว่า มีญาติโยมบางท่าน วัน ๆ ก็เอาแต่ขี่จักรยานท่อม ๆ ไปตามวัดต่าง ๆ รอบ ๆ วัดโพธิ์ลังกา เข้าไปเจอวัดไหนมีพระภิกษุสามเณรสูบบุหรี่อยู่ ก็ถ่ายรูปส่งฟ้องทันที เนื่องเพราะว่ามีกฎหมายออกมาระบุชัดเจนว่า วัดเป็นเขตปลอดบุหรี่ เป็นสถานที่ห้ามจำหน่าย ห้ามสูบบุหรี่ แล้วก็ตระเวนไปฟ้องเสียหลายวัด ทำให้ต้องเดือดร้อนกันไปหมด เพราะว่าตามกฎหมายที่ลงโทษก็คือ ต้องมีการปรับกัน ๑,๐๐๐ บาทบ้าง ๒,๐๐๐ บาทบ้าง ถ้าหากว่าพระเณรไม่มีปัญญาจ่าย บุคคลที่เดือดร้อนก็คือเจ้าอาวาส ที่จะต้องควักกระเป๋าจ่ายแทนพระเณรลูกวัดของตน..!

เรื่องนี้กระผม/อาตมภาพนึกถึงสมัยที่ยังบวชใหม่ ๆ ช่วงนั้นไม่ว่าจะไปกิจนิมนต์ที่ไหนก็ตาม ญาติโยมก็จะถวายหมากพลู บุหรี่เป็นปกติ ถ้าหากว่าเป็นบ้านที่มีฐานะหน่อย พระ ๙ รูป ก็จะถวายบุหรี่รูปละ ๑ ซอง แต่ถ้าหากว่าเป็นบ้านที่มีฐานะน้อยหน่อย ก็จะถวายบุหรี่โดยการแบ่งใส่จานรองถ้วยกาแฟมา รูปละประมาณ ๕ - ๖ มวน แล้วกระผม/อาตมภาพก็มักจะโดนรุ่นพี่หรือว่ารุ่นพ่อที่ท่านสูบบุหรี่เป็นปกติ ขอไปเทใส่ย่ามตนเอง โดยที่บอกว่า "ท่านไม่สูบบุหรี่ ขอผมนะครับ" ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็เต็มใจที่จะสละให้

ไม่ทราบเหมือนกันว่าตั้งแต่บุหรี่กลายเป็นที่รังเกียจของผู้คน แล้วทำให้เกิดกฎหมายนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้า เป็นโรงภาพยนตร์ เป็นสวนสาธารณะ หรือว่าเป็นศาสนสถาน กลายเป็นเขตปลอดบุหรี่ตามกฎหมายไปหมด คนสูบบุหรี่ก็กลายเป็นตัวน่ารังเกียจของสังคม..!

ตอนช่วงนั้นกระผม/อาตมภาพยังอยู่ที่วัดท่าซุง ซึ่งตอนนั้นผู้ที่สูบบุหรี่ก็มีอยู่ด้วยกันแค่ ๓ - ๔ รูปเท่านั้น ไปที่ไหนก็โดนเขาไล่ จนกระทั่งท้ายสุดกระผม/อาตมภาพต้องบอกว่า "หน้าตึกที่กระผม/อาตมภาพทำงานอยู่ ตรงนี้ไม่ใช่เขตปลอดบุหรี่ ใครไม่มีที่สูบบุหรี่ มาสูบตรงนี้ได้เลย..!" บรรดาพระเพื่อนพระพี่ที่สูบบุหรี่อยู่ ๓ - ๔ รูป จึงได้มีสถานที่ผ่อนคลายจำเพาะของตนเอง

แต่ว่าพอถึงเวลามีการสั่งห้ามขาด พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านก็เตือนพวกเราเอาไว้ล่วงหน้า ซึ่งแต่ละคนก็พยายามที่จะลด ละ แล้วในที่สุดก็จะเลิกบุหรี่เหล่านั้นให้ได้ แต่ปรากฏว่าบางท่านก็มรณภาพเสียก่อนบ้าง บางท่านก็สึกหาลาเพศไปบ้าง บรรดาพระน้อง ๆ ที่มาใหม่ เมื่อมีกฎเกณฑ์ข้อนี้ ต่างก็พยายามที่จะไม่ไปแตะต้องสิ่งเสพติดทั้งหลายที่กลายเป็นของรังเกียจในสังคมปัจจุบันไปแล้ว