[เถรี]

อีกประการก็คือ ท่านทั้งหลายแส่ออกไปหากิเลสเอง ต้องบอกว่าออกไปเจ็บตัวเอง ยกเว้นตั้งใจจะทดสอบกำลังใจของตัวเองว่า เวลาปะทะกับกิเลส ชนกับกิเลสแล้ว เราสามารถที่จะสู้ได้สักเท่าไร แต่โอกาสแพ้มี ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ครับ..!

ประการที่สองก็คือ เมื่อกลับมาให้สังเกตอารมณ์ใจตัวเองให้ดี ๆ ว่าอยากไปอีกหรือเปล่า ? ถ้ารู้สึกว่าอยากไปอีก แล้วก็ดิ้นรนนับวันคอยว่า เมื่อไรจะครบเวลาเสียที จะได้ลาใหม่ ถ้าลักษณะอย่างนี้รอดยากครับ เพราะว่าโดนดึงไปชนกับกิเลสเรื่อย ๆ ท้ายที่สุดเราเองก็สู้ไม่ได้ เพราะว่ากิเลสเก่งกว่า ส่วนใหญ่ก็สึกหาลาเพศไป หรือไม่ก็เที่ยวตะลอน ๆ ไปเรื่อย ไม่มีเวลาปฏิบัติธรรมอย่างเป็นจริงเป็นจัง แล้วก็ดันคิดว่าตัวเองทำแล้วดี มีความก้าวหน้าในการปฏิบัติ โดยที่ไม่รู้เลยว่าโดนกิเลสหลอก..!

เวลาเราออกไปเท่ากับว่าเราไปหาอาหารให้ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของเราเสพเสวยตามที่กิเลสต้องการ เมื่อกินอิ่มกิเลสก็สงบชั่วคราว ถึงเวลาหิวก็อาละวาดใหม่ เราออกไปหาให้กิน กิเลสก็นอนเงียบเพราะว่ากินอิ่มแล้ว เราก็ไปคิดว่าการปฏิบัติธรรมของเราก้าวหน้า แต่ความจริงแล้วโดนกิเลสหลอกเต็ม ๆ ลองหยุดไปสักพักเดียวสิครับ ดูซิว่ากิเลสจะดิ้นตายขนาดไหน !!?

เรื่องพวกนี้ต้องมีประสบการณ์เองครับ เพราะฉะนั้น..ถ้าจะให้ห้ามพวกท่าน กระผม/อาตมภาพไม่ห้ามหรอกครับ...ไปเถอะ โดนเข้าแล้ว หัวร้างคางแตกกลับมาก็ทำแผล เย็บกันเอง ใส่ยากันเองก็แล้วกัน

ครูบาอาจารย์แต่ละคน ถ้าหากว่าเป็นนักรบ ไปรบกับกิเลสมา มีแต่แผลทั้งตัว กว่าที่จะมานั่งให้เขากราบ ให้เขาไหว้ สั่งสอนคนได้ ทั้งตัวหาที่ว่างไม่ได้หรอกครับ ปะทะกับกิเลสมา มีแต่แผลทั้งนั้น..!

ดังนั้น...ตรงจุดนี้ที่บอกกล่าวกับพวกเรา อันดับแรกก็คือว่า บางท่านก็สงสัยว่าทำไมผมรีบไปรีบกลับ ก็คือตีกับกิเลสมาจนชินครับ อยู่ข้างนอกนี่โอกาสแพ้มีสูงมาก อย่างไรก็ต้องกลับเข้าที่มั่นของเราก่อน

ประการที่สองก็คือ พยายามรักษากฎเกณฑ์ต่าง ๆ ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์กติกาที่ตั้งไว้ เพื่อสร้างบุญสร้างกุศลให้กับตัวเองให้มากที่สุด สร้างกำลังใจตนเองให้เข้มแข็งที่สุด เมื่อถึงเวลาเราจะได้มีกำลังสู้กับกิเลสได้ ตรงจุดนี้บางทีบางท่านก็ไม่ได้สังเกต แล้วอีกอย่างหนึ่งก็รู้สึกว่าอยากจะให้ผมกลับ แต่พอผมกลับมาจริง ๆ ก็อยากจะให้ผมไป..! รู้สึกตลกดีเหมือนกัน

วันนี้ก็ฝากเอาไว้สำหรับพระภิกษุสามเณรและญาติโยมของเราแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)