[เถรี]

กระผม/อาตมภาพจึงเริ่มปล่อยปลาและชีวิตสัตว์อื่น ๆ เป็นครั้งแรก เมื่อวันที่ ๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๒๙ แล้วปล่อยต่อเนื่องกันมาตลอด ก็แปลว่าตนเองบวชมากี่พรรษา ก็ปล่อยมาเท่านั้นปี จากปี ๒๕๒๙ หลังจากผ่านไป ๓๐ ปีเต็ม ๆ อาการป่วยก็บรรเทาลงเล็กน้อย นอกจากบรรเทาแล้ว ยังเจอหมอดี ยาดี ที่ช่วยปะทะประทังให้ร่างกายนี้ดีขึ้น แต่ก็ยังต้องระมัดระวังสุดชีวิต เพราะว่าเรื่องของมาลาเรียนั้น สำคัญที่สุดก็คือต้องพักผ่อนให้พอ ถ้าพักไม่พอเมื่อไร โรคภัยไข้เจ็บจะกำเริบทันที

แล้วมาลาเรียเป็นโรคที่มีเพื่อนมาก เมื่อถึงเวลากำเริบขึ้นมาแล้ว ก็จะชักชวนโรคเก่า ๆ ที่เคยเป็นทุกโรคให้กำเริบขึ้นมาหมด ตรงไหนเคยแตก ตรงไหนเคยหัก เคยผ่าตัดมา จะเจ็บจะอักเสบขึ้นมาหมด อักเสบถึงขนาดที่ว่ารากผม เหมือนอย่างกับเข็มฝังอยู่บนหัว ถ้าเอามือแตะเส้นผม เหมือนกับมีเข็มแทงหัวตัวเอง กระดูกทุกข้อเจ็บปวดจนกระทั่งรู้ชัดเจนว่ามีกระดูกอยู่กี่ท่อน จึงได้เข้าใจว่า อาการที่คนตายเพราะมาลาเรียนั้น ส่วนใหญ่ก็คือตายเพราะทนการอักเสบไม่ไหว

เรื่องของมาลาเรียนั้นตรวจเจอเชื้อยากมาก ต่อให้ครูบาบุญชุ่มอยู่โรงพยาบาลดีขนาดไหนก็ตาม กระผม/อาตมภาพมั่นใจว่าเมื่อตรวจหาเชื้อแล้วจะไม่มีทางพบเลย ด้วยสาเหตุ ๓ ประการ

ประการที่ ๑ คือ กรรมบัง ถ้าหากว่ากรรมเก่าที่เราสร้างเอาไว้นั้นหนักหนาสาหัส ยังไม่ถึงวาระที่จะคลายตัว ต่อให้อาการหนักหนาขนาดไหน เครื่องไม้เครื่องมือหมอก็ไม่สามารถที่จะตรวจหาเจอได้

ประการที่ ๒ คนตรวจไม่เก่งพอ เนื่องเพราะว่าเชื้อมาลาเรียนั้นมีการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของตัวเองไปหลายระยะด้วยกัน ในระยะฟักตัว เชื้อจะมีหน้าตาอย่างหนึ่ง ในระยะเติบโตจะมีหน้าตาอีกอย่างหนึ่ง ในระยะแก่ตัวจะมีหน้าตาอีกอย่างหนึ่ง

ถ้าหากว่าบุคคลที่ศึกษาเกี่ยวกับมาลาเรียมา เคยเจอเชื้อในระยะไหน แล้วไปจดจำว่าหน้าตาของเชื้อมาลาเรียเป็นหน้าตาแบบนี้ เมื่อไปเจอเชื้อมาลาเรียที่เติบโตหรือว่าแก่ตัว ซึ่งอยู่ในอีกระยะหนึ่ง ก็อาจจะไม่เข้าใจและมองข้ามไป คิดว่าไม่ใช่มาลาเรีย

ประการที่ ๓ เชื้อมาลาเรียนั้นเก่งมาก ถ้าหากว่าเรากินยาอะไรลงไป เชื้อมาลาเรียจะหลบทันที ซึ่งอาการนี้หมอบางท่านเข้าใจ และใช้คำว่า "เชื้อหลบยา"