[เถรี]

ระยะนี้ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า มีข่าวไม่ดีไม่งามที่เกิดขึ้นในคณะสงฆ์ แล้วก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายและน่าเสียใจก็คือ ในช่วงที่เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ แพร่ระบาด พระเจ้าของเราทำงานเพื่อชาวบ้านกันหนักมาก ไม่ว่าจะเป็นการมอบข้าวปลาอาหาร ยารักษาโรค เครื่องมือแพทย์สารพัด กระทั่งจัดตั้งโรงพยาบาลสนาม ศูนย์พักคอย เผาศพฟรี แต่ว่าแทบจะไม่มีข่าวลงสื่อเลย แต่พอมีผู้ที่ทำความไม่ดีขึ้นมารายหนึ่ง ก็จะมีการตามติด ลงข่าวหลาย ๆ วันต่อเนื่องกัน เหมือนอย่างกับกลัวว่าคณะสงฆ์จะไม่บอบช้ำพอ..!

ตอนนี้เราจะเห็นว่าข่าวผู้กำกับ ที่สอบสวนด้วยวิธีพิสดาร จนผู้ต้องหาถึงแก่ชีวิตนั้นเงียบหายไปแล้ว สื่อหันมาเล่นแต่ข่าวพระวัดปันเสาที่เชียงใหม่ ตั้งวงฉันหมูกระทะและซดเบียร์ไปด้วย..! ซึ่งเรื่องนี้ต้องบอกว่า พระท่านก็ต้องอาบัติด้วยความไม่ละอาย คือรู้แล้วขืนทำ

ถ้าหากว่าภาษาหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านบอกว่า "เป็นพวกหน้าด้านใจด้าน" ซึ่งการต้องอาบัติลักษณะอย่างนี้ ท่านถือว่ารุนแรงที่สุด ก็คือรู้อยู่แล้วขืนทำ แล้วทางตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่จับแล้วปรับ ทางคณะสงฆ์ก็คงจะเกรงใจ เพราะว่าท่านก็มีฐานะ มียศ มีตำแหน่ง จึงยังไม่เห็นว่าทางคณะสงฆ์จะลงโทษอะไรเป็นที่เด่นชัด

ส่วนอีกรายหนึ่งก็คือพระอานนท์ ธมฺมโชโต พระในสังกัดวัดไพรสณฑ์ศักดาราม จังหวัดเพชรบูรณ์ ที่ไปให้กำลังใจแก่ท่านผู้กำกับที่ทำผู้ต้องหาตายคามือ..! ซึ่งเรื่องนี้ แบ่งเป็น ๒ ประเด็นด้วยกัน

ประเด็นแรกก็คือ ท่านเป็นผู้ที่ไม่รู้กาลเทศะ และไม่เห็นความผิดของตน คำว่าไม่รู้กาลเทศะก็คือ ถ้าหากว่าในสายตาชาวบ้านทั่วไป อีกฝ่ายหนึ่งเป็นฆาตกร..! ไม่ใช่ผู้ต้องหา แต่ถ้าหากว่าทางด้านศาล เขาถือว่าเป็นผู้ต้องหา เพราะว่าตราบใดที่ยังไม่มีคำพิพากษาลงมา ก็ต้องถือว่าเป็นผู้ที่ถูกกล่าวหาเท่านั้น

ดังนั้น...ในภาษากฎหมายกับในสายตาชาวบ้านนั้นต่างกัน ในเมื่ออีกฝ่ายหนึ่ง ในสายตาชาวบ้านเห็นเป็นฆาตกร แล้วคุณเป็นพระ ไปให้กำลังใจกับฆาตกร เขาเรียกว่าไม่รู้กาลเทศะ ไม่สามารถที่จะแยกแยะผิดชอบชั่วดีออกมาได้ ในเมื่อมีคำสั่งจากต้นสังกัดขับไล่ออกจากวัด ท่านก็ไม่ได้สลด ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร